Μαλώσατε.
Μπορεί να μην θυμάσαι καν το λόγο. Άλλη μια φορά όμως, είστε μαλωμένοι…
Τώρα περιφέρεστε μέσα στο ίδιο σπίτι, αμίλητοι. Σιωπηλοί. Θα αλλάξετε καμμιά κοφτή κουβέντα μόνο, για δύο τρία πραγματάκια βασικά, για να ξαναγυρίσει ο καθένας και πάλι στη σιωπή του.
Κάπου μέσα σου, το ξέρεις πως έφταιξες και εσύ… Μονός καβγάς δεν γίνεται. Έτσι λένε…
Πού και πού, σου έρχεται στο νου η σκέψη να τον πιάσεις. Να του μιλήσεις. Να ζητήσεις μία συγγνώμη. Να τα βρείτε. Γρήγορα όμως τη διώχνεις μακριά. Σκληραίνεις ξανά.
‘’Γιατί εγώ; Ας κάνει αυτός το πρώτο βήμα’’, έτσι σκέφτεσαι. Και βλέπεις καθώς περνάει η ώρα, πως ο άλλος δεν κουνιέται, και σκληραίνεις ακόμα πιο πολύ.
Άλλοτε πάλι σου σκέφτεσαι, ‘’ας είναι, θα κάνω την κίνηση εγώ, και πάλι εγώ’’. Και πάλι όμως, κάτι σε κρατάει πίσω. ‘’Έχω καιρό’’, λες… ‘’Έχω χρόνο. Ίσως λίγο αργότερα. Όχι ακόμα’’.
Και βυθίζεσαι ξανά μέσα τις σκέψεις σου, στη μοναξιά και τον εγωισμό σου.
Και περνάνε, και χάνονται έτσι οι στιγμές, περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες.
Και μπορεί το γεγονός να ξεχαστεί εντελώς. Να σβήσει. Μέχρι βέβαια, κάτι άλλο να βρεθεί εμπόδιο ανάμεσά σας και να αποτραβηχτείτε πάλι.
Ξέρεις…
Μπορεί να μην έχεις τον χρόνο που πιστεύεις. Το αργότερα, μπορεί να μην υπάρχει για εσάς.
Και ναι. Μπορεί πάντα το πρώτο βήμα εσύ να κάνεις. Δεν πειράζει. Ας είναι…
Αυτός είναι ο τρόπος, μήτε στιγμές να χάνονται, μήτε ποτέ αργά για σας να είναι..
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.