Μόνη της στο σπίτι. Ένα απόγευμα σαν όλα τα άλλα…
Χτύπησε το τηλέφωνο. Μια άγνωστη φωνή στην άλλη μεριά του ακουστικού.
-‘’Σε παρακαλώ, μην μου το κλείνεις. Σε παρακαλώ΄΄.
-‘’Ποιος είναι;’’
-‘’Σε παρακαλώ. Μην μου το κλείνεις. Θέλω κάποιον, κάτι να μου πει. Θέλω λίγο άνθρωπος να νιώσω. Είμαι τόσο μόνος.’’
Πάγωσε… Για λίγα λεπτά σιωπηλή…
-‘’Δε σε ξέρω. Ποιος είσαι; Που βρήκες τον αριθμό μου;’’
-‘’Σε παρακαλώ. Δυο λεπτά, μια φυσιολογική κουβέντα θέλω να κάνω. Τυχαία. Τυχαία το πήρα το νούμερο. Το ξέρω, το ξέρω, ότι σε τρομάζω. Ότι με περνάς για τρελό. Φοβάμαι τόσο πολύ όμως. Νιώθω τόσο μόνος. Δυο λόγια, δυο λόγια με έναν άνθρωπο να αλλάξω. Μην μου πεις τίποτα για σένα. Πες μου κάτι… Κάτι για να κρατηθώ. Κάτι για να μην δώσω ένα τέλος…Σε παρακαλώ…’’.
Δεν ξέρω τι έγινε τελικά… Δεν έμαθα ποτές τι του είπε… Ξέρω μόνο δυστυχώς, πως όλο αυτό συνέβη…
Άνθρωπε… Το δικό σου το τηλέφωνο, μπορεί στα τυχαία, ποτές να μην χτυπήσει. Μπορεί, κανείς να μην σε ψάξει, και δυο λόγια να σου ζητήσει να του πεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι μπορείς ήσυχος να συνεχίσεις τη ζωή σου. Άνοιξε τα μάτια σου, δες γύρω σου. Τον φίλο, τον σύζυγο, την σύντροφο, τον γείτονα, τον αδερφό. Ψάξε τον εσύ Άνθρωπε. Και μίλα του.
Κάποιος εκεί γύρω σου, δυο κουβέντες ελπίδας περιμένει…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.