Μη μου λες να κάνω υπομονή…

‘’…Μην τολμήσεις.

Μην τολμήσεις να μου πεις να κάνω υπομονή. Μην τολμήσεις να μου πεις πως θα περάσει. Μην τολμήσεις να μου πεις πως θα πάνε όλα καλά.

Όχι.

Δε θέλω τίποτα να ακούσω.

Καλύτερα μη μου μιλάς. Καλύτερα να σιωπήσεις.

Δεν ξέρω. Δε με νοιάζει. Μόνο μη μου λες να κάνω υπομονή…

Δεν είναι ότι φταις εσύ. Όχι. Δε φταις.

Εσύ θες να βοηθήσεις.

Δε βοηθάς όμως έτσι. Κατάλαβέ με.

Δε μπορώ άλλο. Δε μπορώ να ακούω άλλο τη λέξη ‘’υπομονή’’…

Μπούκωσα. Μπούχτισα. Βαρέθηκα…

Βαρέθηκα να πονάω, βαρέθηκα να πιέζομαι, βαρέθηκα να μην μπορώ να ξαποστάσω έστω για λίγο… Έστω για δυο λεπτά.

Μη μου λες να κάνω υπομονή.

Καλύτερα μην λες τίποτα. Καλύτερα να σιωπήσεις…’’

Αχ και να ‘ξερες, πόσοι άνθρωποι νιώθουν έτσι…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.