‘’Δεν απαιτώ να ακούσω ευχαριστώ. Δεν απαιτώ να εκτιμήσουν το ό,τι κάνω, και ας το κάνω για αυτούς και ας σκίζομαι για πάρτη τους. Τουλάχιστον, να μην με δυσκολεύουν. Να μην μπλέκονται στα πόδια μου. Τουλάχιστον να με αφήνουν στη ησυχία μου, να κάνω τη δουλειά μου. Δεν μπορώ τη γκρίνια, τα μούτρα, τις παρεξηγήσεις, τις φωνές…’’
Ξέρεις…
Μην ελπίζεις. Δε θα γίνει. Δε θα συμβεί.
Μην το παίρνεις προσωπικά. Δεν είναι ότι φταις εσύ, ή ότι κάνεις κάτι λάθος.
Απλά έτσι είναι…
Εσύ θα δίνεις ό,τι μπορείς, για όσο αντέχεις… Και μετά από αυτό θα σταματάς. Δεν χρειάζεται να ξεπερνάς τα όριά σου. Δεν χρειάζεται να σκας.
Όσο και να φωνάζεις, όσο και να μαλώνεις, όσο και να γκρινιάζεις, άκρη δεν θα βγάλεις. Θα συνεχίζουν όλοι το χαβά τους, και εσύ θα καταλήγεις να φταις και από πάνω… Θα καταλήγεις ο στραβός της όλης υπόθεσης… Θα βγαίνεις και ο κακός…
Για αυτό σου λέω…
Δώσε ό,τι θέλεις, μέχρι όμως το σημείο που αντέχεις, μέχρι το σημείο που μπορείς και μετά άστο…
Δεν θα βάλουν μυαλό.
Άδικος κόπος. Δεν είναι ότι φταις εσύ…
Μην το παίρνεις προσωπικά.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.