Σου έχει συμβεί ποτέ, να νιώθεις λες και είσαι ο σκουπιδοτενεκές των πάντων;

Να έρχεται ο καθένας όποτε του καπνίσει και να ξεφορτώνει πάνω σου όλη του την μιζέρια, όλη του την γκρίνια, όλη την μαυρίλα που έχει από μέρες μαζεμένη;

Να απαιτεί να τον ακούσεις, αλλά να μην έχει χρόνο να σε ακούσει αυτός ποτέ;

Να σου ζητάει ‘’εδώ και τώρα λύσεις’’, αλλά να μην δέχεται σαν απάντηση το ‘’δεν ξέρω’’ από σένα;

Να πρέπει να είσαι πάντα διαθέσιμος και αν κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο, δεν μπορείς να είσαι εκεί, να σε κατηγορεί πως κοιτάς μόνο τη πάρτη σου, πως δεν είσαι εντάξει;

Σου έχει συμβεί να νιώθεις πως είσαι μόνο για τα δύσκολα, και στις χαρές να είσαι ο πρώτος που ξεχνάνε;

Και σένα να σε τρώει το ”γιατί”…

Αυτό το, ‘’γιατί ρε συ, γιατί κάποιος να μην ρωτήσει πως είμαι εγώ; Να μην ρωτήσει πως περνάω; Πως τα βγάζω πέρα; Γιατί κάποιος, να μην νοιαστεί και για μένα..;’’.

 

Ένα μόνο έχω να σου πω.

Πως έχεις δίκιο…

Και πως όταν νιώθεις ότι σπας, σήκωνε στον ουρανό το βλέμμα.

 

 

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.