facebook_e-psyxologos

Άκουγα σιωπηλός…

-‘’Νιώθω ντροπή. Μεγάλη ντροπή για αυτό που έκανα. Αν είχα ξανά την ευκαιρία, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα το επαναλάμβανα. Τόσος πόνος. Τόση αναστάτωση. Τέτοιο μπέρδεμα. Και όλα εξ αιτίας μου. Ποτές ξανά. Ξέρω, ξέρω πως ο χρόνος πίσω δεν γυρνά. Και πως οι συγγνώμες, δύναμη δεν έχουν να σβήσουν κάποιες πράξεις. Δεν θα τα παρατήσω όμως. Θα παλέψω όσο πιο πολύ μπορώ. Δε θα το βάλω κάτω. Βεβαίωση, καμμιά δεν έχω ότι θα τα καταφέρω τα πράγματα από την αρχή να φτιάξω. Θα παλέψω όμως. Για όσο ακόμα θέλω, αντέχω και μπορώ…’’.

Φαινόταν να είναι ήρεμη αρκετά. Συνειδητοποιημένη. Της το είπα.

-‘’Ναι’’, μου απάντησε. ’’ Έτσι είναι… Ξέρεις, κάποτε, εάν μου έλεγες ότι θα κάνω κάτι τέτοιο, θα γελούσα. Θα σου έλεγα ότι είσαι τρελός και ότι περίπτωση δεν υπάρχει. Εάν επίσης άκουγα πως κάποιος άλλος, αυτό που έκανα εγώ, ότι έχει κάνει, σκληρά, άκαρδα, θα τον έκρινα αμέσως. Τώρα έσφαλα και εγώ. Έπεσα. Πόνεσα και προκάλεσα πόνο. Την πράξη μου δεν τη δικαιολογώ. Αντίθετα…Και έτσι ταπεινώθηκα όμως. Και έτσι έμαθα…

Την κοίταξα απορημένος…

-‘’Έμαθα, μέσα μου, τα λάθη των άλλων να δικαιολογώ. Έμαθα μέσα μου, τόσο σκληρά, τον άλλον να μην κρίνω. Έμαθα μέσα μου, πως το κεφάλι πρέπει να το έχω χαμηλά. Έμαθα μέσα μου, πιότερο, άνθρωπος να είμαι…’’ .

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.