Να μην συζητάς με τους λογισμούς σου. Να μην τους δίνεις την παραμικρή σημασία ή προσοχή…

‘’Γιατί μου φέρθηκε έτσι; Δες πως μου μίλησε. Κοίταξέ τον τι κάνει. Πως μπορεί; Λες να μου συμβεί αυτό, εκείνο, το άλλο; Εμένα δεν με ξέρουνε καλά. Θα δουν. Πως τόλμησαν; Με προσέβαλλε. Με στραβοκοίταξε. Με, με, με…’’

Όλα αυτά τα ‘’τι’’. Όλα αυτά τα ‘’πως’’. Όλα αυτά τα ‘’γιατί’’, τα ‘’γιατί σε μένα’’.

Όλες αυτές οι σκέψεις που σου βιάζουν κάθε μέρα το μυαλό, όλες αυτές οι σκέψεις που προκαλούνε στη ψυχή σου ταραχή, όλες αυτές οι σκέψεις που σε κρατάνε ξύπνιο στο κρεβάτι σου τα βράδια. Όλες αυτές οι σκέψεις, που πιάνεις κουβέντα μαζί τους, συζητάς, μέρα νύχτα, με σκοπό να βρεις μια άκρη, με σκοπό να καταλήξεις κάπου, χωρίς όμως ποτέ να τα καταφέρνεις -αντιθέτως, να καταλήγεις να μπερδεύεσαι όλο και πιο πολύ-.

Όλα αυτά, είναι οι λογισμοί…

Και σίγουρα έχεις μπόλικους… Όλοι οι άνθρωποι, άλλος λίγο, άλλος πολύ, το κουβαλάνε αυτό το φορτίο.

Μην ανοίγεις συζήτηση μαζί τους. Μην προσπαθείς να τους νικήσεις. Μην προσπαθείς να καταλήξεις πουθενά. Με το παράλογο, άκρη δεν έβγαλε κανείς.

Απλά αδιαφόρησε. Άστους να περάσουν. Σκέψεις είναι. Αέρας. Ένα τίποτα. Δεν μπορούν να σε πειράξουν. Αξία αποκτούνε, μόνο με τη δική σου προσοχή.

Να μην συζητάς με τους λογισμούς σου. Να μην τους δίνεις την παραμικρή σημασία ή προσοχή.

Και θα το δεις, πόσο πιο ελεύθερος, πόσο πιο χαρούμενος θα μπορείς να είσαι.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.