Έρχεται καμμιά φορά που νιώθεις ότι δεν μπορείς άλλο. Ότι δεν αντέχεις. Και δεν είναι το σώμα. Όχι. Η ψυχή είναι που είναι κουρασμένη.
Ψάχνεις λοιπόν να βρεις τι φταίει. Ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που σε τσακίζει.
Μα όσο και αν ψάχνεις, όσο και αν σκέφτεσαι, δεν βρίσκεις τίποτα για να ρίξεις την ευθύνη. Τίποτα μεγάλο. Τίποτα τραγικό. Τίποτα σημαντικό.
Και είναι τότε που μπερδεύεσαι. Είναι τότε που απογοητεύεσαι διπλά. Και νιώθεις το βάρος, όλο και πιο πολύ να μεγαλώνει, και ένα ‘’γιατί’’ να γυρνάει στο μυαλό.
Ξέρεις…
Πολλές φορές δεν χρειάζεται κάτι μεγάλο, κάτι συνταρακτικό. Πολλές φορές, είναι αυτά τα απλά, τα μικρά, τα καθημερινά τα πραγματάκια που σε φθείρουν. Είναι αυτά τα ασήμαντα, που σου κουρελιάζουν τη ψυχή. Όλα αυτά για τα οποία τρέχεις, όλοι αυτοί για τους οποίους νοιάζεσαι και θέλεις να φροντίσεις. Αυτό το άγχος να προλάβεις, να προλάβεις, όλα να γίνουν σωστά, όλα να τακτοποιηθούνε, όλοι να μείνουνε ικανοποιημένοι.
Γιατί στα λέω όλα αυτά;
Για δύο λόγους.
Πρώτον, για να μην απελπίζεσαι. Για να μην απογοητεύεσαι. Δεν είναι ότι κάνεις κάτι λάθος εσύ. Δεν είναι ότι είσαι αδύναμος. Τα μικρά, τα καθημερινά, να ξέρεις, όλους τους τσακίζουν…
Και δεύτερον, για να ρίξεις λίγο τους ρυθμούς σου. Όσα μπορείς. Όσα προλάβεις. Μερίμνησε μόνο για τα του σήμερα.
Για αύριο, έχει ο Θεός. Ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.