Κουράστηκες να είσαι το καλό παιδί. Βαρέθηκες ρε παιδί μου. Πως να το κάνουμε.

Πάντα εσύ να κάνεις υπομονή, πάντα εσύ με το χαμόγελο, πάντα εσύ με τον καλό το λόγο. Ο σωστός, ο καθωσπρέπει, ο τύπος και ο υπογραμμός. Να μην στεναχωρήσεις τον έναν, να μην παρεξηγηθεί ο άλλος. Μια ζωή, σε όλα σου σωστός…

Και να βλέπεις τους άλλους γύρω σου, να κοιτάν τη πάρτη τους και μόνο, και να προκόβουν, και να καλοπερνούν, και να τους σέβονται και να τους εκτιμούν οι πάντες. Και εσένα, στο φτύσιμο. Να σε έχουν όλοι δεδομένο. Ε, είναι να μην τρελαίνεσαι; Είναι να μην κουράζεσαι;

Και όλο σκέφτεσαι : ‘’Φτάνει πιά! Θα αλλάξω. Ό,τι ήξεραν ας το ξεχάσουν όλοι τους. Θα γίνω και εγώ ίδιος. Θα δουν αυτοί. Τέλος το καλό παιδί. Τέλος.’’

Ξέρεις…

Καλά όλα αυτά. Δεν λέω. Και έχεις δίκιο να κουράζεσαι. Και έχεις δίκιο και καμμιά φορά να σπάζεις, όταν βλέπεις το άδικο να προχωρά μπροστά, να μην τιμωρείται και να προκόβει φαινομενικά…

Αλλά βρε παιδί μου. Επέλεξες να φέρεσαι σωστά. Δεν σε ανάγκασε κανένας. Δεν σου έβαλε κανένας το μαχαίρι στο λαιμό. Επέλεξες. Έτσι δεν είναι;

Γιατί λοιπόν αυτή η φουρτούνα μέσα στη ψυχή σου; Μήπως ‘’το καλό παιδί’’ κρύβει μέσα του και λίγο εγωισμό; Δεν ξέρω. Σκέψου.

Λέω μήπως…

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.