Υπάρχουν και αυτές οι μέρες… Μέρες που από το πρωί, είσαι με έναν κόμπο στο λαιμό. Σαν ένα αόρατο βάρος να πιέζει τη ψυχή σου. Με ένα πλάκωμα συνεχώς στο στήθος και με το κλάμα έτοιμο να βγει από στιγμή σε στιγμή.
Υπάρχουν και αυτές οι μέρες… Μέρες που δεν αντέχεις να σηκωθείς από το κρεβάτι. Μέρες που τα απλά, τα καθημερινά, οι συνηθισμένες υποχρεώσεις και δουλειές, σου φαίνονται βουνό. Και νιώθεις μια ακατανόητη εξάντληση, μια ανυπόφορη αδυναμία…
Υπάρχουν και αυτές οι μέρες… Μέρες που μπορεί να είσαι μέσα στο κόσμο, μέσα στους ανθρώπους, αλλά να νιώθεις τόσο μόνος, τόσο ξένος. Μέρες που ακούς τους γύρω σου να μιλάν, να γελάν, αλλά εσύ να μένεις απαθής, νεκρωμένος μέσα σου, χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.
Υπάρχουν και αυτές οι μέρες…
Ας είναι. Δεν πειράζει. Ας υπάρχουν. Για όλους έτσι είναι…
Εσύ μόνο μην απογοητεύεσαι. Εσύ, μην αφήνεσαι. Μην επιτρέψεις να σε πάρει από κάτω.
Μην βαλτώσεις.
Υπάρχουν και αυτές οι μέρες… Αυτές τη δουλειά τους, και εσύ, την δική σου δουλειά…
Καλή δύναμη στον αγώνα.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.