Υπάρχουν και χειρότερα…
Το ξέρω. Δεν σε νοιάζει. Δεν σε ενδιαφέρει.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Πάντοτε υπήρχαν. Και θα υπάρχουν πάντα.
Άνθρωποι οι οποίοι βιώνουν πράγματα, που ούτε στα πιο σκοτεινά σου όνειρα μπορείς να φανταστείς.
Υπάρχουν και χειρότερα…
Δεν σε ενδιαφέρει, μου φωνάζεις. Εσύ τον δικό σου έχεις πόνο. Τον δικό σου σταυρό. Έτσι μου λες.
Και πολύ καλά κάνεις Άνθρωπε τελικά.
Καλά τα λες.
Δεν έχει σημασία.
Δεν είναι ο πόνος διαγωνισμός, για να συγκρίνουμε ποιος πονάει περισσότερο απ’ τον άλλον. Ούτε το αν πονάει ο διπλανός, τον δικό σου πόνο μπορεί αυτό να ανακουφίσει. Δεν σε νοιάζει χειρότερα αν υπάρχουν. Να μην πονάς, το δικό σου μαρτύριο να τελειώσει, αυτό θες.
Τότες, γιατί στο λέω ίσως να με ρωτήσεις…
Δύο οι λόγοι…
Πρώτα, να μην ξεχάσεις πως άνθρωποι υπάρχουν που πονούν, όταν ο πόνος ο δικός σου θα ‘χει πια περάσει. Ξέρεις πως είναι. Έμαθες. Μην τους ξεχάσεις όταν στα πόδια σου πατήσεις. Ανακούφιση πάλεψε, βοήθεια να δώσεις όπως μπορείς.
Και ύστερα μια παράκληση. Όπως το βλέμμα στα χειρότερα ποτές δεν θέλησες, δεν μπόρεσες να στρέψεις, τα όσα θεωρείς καλύτερα, πιο τυχερά, ούτε αυτά να τα ζηλέψεις. Αλλού το νόημα είναι…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.