28η Οκτωβρίου, 2015.
Μια κανονική μέρα.
Τηλεόραση. Το πρόγραμμα κυλάει κανονικά. Πρωϊνάδικα, ενημερωτικές, ειδήσεις…
Ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Μια από τα ίδια.
Της Αγίας Σκέπης σήμερα. Ίδιες φιγούρες, χρόνια τώρα στη δοξολογία.
Κατάθεση στεφάνων. Παιδάκια τα οποία δάσκαλοι έσυραν, με το τσιγάρο στο χέρι, δίνοντας τους μια σημαία από το πορτ παγκάζ, δίπλα στο γρύλο, μέχρι πρότινος πεταμένη.”Γιατί είμαστε κύριε εδώ;”. ”Σουτ, δώσε μου το στεφάνι όταν νόημα σου κάνω”…
Παρέλαση. Ο κόσμος εκεί. Χειροκροτά. Χειροκροτά το τσούρμο, καθώς μπροστά του περπατάει. Γεμάτες οι καφετέριες. Κανείς όρθιος, καθώς οι σημαίες περνάνε.
Επίσημοι. Χαμόγελα. Χαιρετούρες. Μια φαινομενική λαμπρότητα, ξεφτισμένη, μιμούμενη, κάποιο παρελθόν. Ακόμα και οι πάλαι ποτέ κόλακες, είχαν ένα κάποιο καλύτερο επίπεδο, από τους σημερινούς.
Αφιερωμένη σε σένα είναι η μέρα…
Που δεν σε ένοιαξε αν αύριο το πανεπιστήμιο θα ανοίξει. Που όλα τα παράτησες και έφυγες εθελοντής.
Αφιερωμένη σε σένα.Που φίλησες τα παιδιά σου, και έφυγες χωρίς να ξέρεις αν πίσω θα γυρίσεις.
Αφιερωμένη και δική σου είναι η μέρα…
Που μάτωσες τα δάχτυλα σου πλέκοντας, για άντρες που ποτές δεν θα γνώριζες.
Αφιερωμένη σε σένα…
Που αντί τον γιο, τον άντρα σου να πάρεις πίσω, μια σημαία διπλωμένη, κάποιος, που το πρόσωπο του δεν θυμάσαι σου παρέδωσε.
Αφιερωμένη σε σένα…
Σε σένα που στο σώμα, γύρισες μισός, μα διπλός στη ψυχή σου.
Μια κανονική μέρα…
Αυτό σας αξίζει…
Μια κανονική μέρα…
Δεν ξέρω αν σχέδιο για όλα αυτό υπάρχει.
Ας τίποτα μην καταργήσουμε, ίσως κάποιοι κάπου είπαν. Καλή ιδέα. Συμφώνησαν κάποιοι άλλοι.
Ας το ξεφτίσουμε…
Δεν είμαι συνωμοσιολόγος. Μήτε εποχές, παλιές καλές αναπολώ. Ούτε σε επισήμους, ηγέτες και κόμματα πιστεύω. Αριστερά και δεξιά, και κέντρο, μα και άκρα. Το ξέρω, δεν ξέρω πως, αλλά το ξέρω, πως είστε αυτοί, που μέρες σαν και αυτή, να την κάνετε να ξεφτίσει προσπαθείτε. Με μειδιάματα χαμόγελα, με ακρότητες εθνικιστικές, με διχόνιες που σπέρνετε στο λαό, με βιβλία και εκπαίδευση για γέλια.
Είχα σκοπό εδώ να το τελειώσω…
Δεν το έκανα όμως γιατί ήθελα κάτι να σας πω…
Σε όλους εσάς, που έναν λαό, μίζερο, και φοβισμένο θέλετε. Σε όλους εσάς, που για μια νεολαία αποχαυνωμένη προσπαθείτε.
Όσο στη λήθη να περάσουν μέρες σαν και αυτή, και αν θέλετε…
Όσα προβλήματα, και φόρους, και χαράτσια, εύχεστε να είναι το μόνο μέλημά μας…
Δεν θα τα καταφέρετε ποτέ…
Γιατί είδα..
Είδα ανθρώπους σήμερα, να κλείνουν ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.
Είδα ανθρώπους, στη δοξολογία να δακρύζουν.
Είδα ανθρώπους προσοχή να στέκονται, καθώς το προσκλητήριο γινόταν.
Είδα γονείς, περήφανα, τα παιδιά τους να κοιτούν, και είδα μάτια παιδιών μέσα στο τσούρμο, να ξέρουν γιατί με βήμα προχωράνε.
Είδα, συλλόγους και φιλαρμονικές που τόση δουλειά έχουν κάνει, που δάσκαλοι με τσιγάρα στα Ηρώωα, πρόβλημα δεν είναι.
Και είναι αυτοί οι άνθρωποι, που μέρες σαν τη σήμερα, θα συνεχίσουν να τιμούν. Και είναι αυτοί οι άνθρωποι, που αν χρειαστεί, ξανά μέρες σαν τη σημερινή θα δημιουργήσουν…
Είχα σκοπό εδώ να το τελειώσω…
Μα ήθελα κάτι ακόμα να σας πω…
Αυτή η πατρίδα είναι Χριστός, είναι ήρωες, είναι φως, είναι ιδανικά, είναι σημαίες… Και ο λαός αυτός, τίποτε δε θα ξεχάσει..
Όλοι λοιπόν εσείς, που να ξεφτίσει θέλετε…
Ας πάτε να γαμηθείτε…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc