Έχεις σκεφθεί ποτέ, πόσο ανάγκη το χεις, το λάθος του διπλανού σου; Το λάθος, το μικρό, το απλό ή το μεγάλο, το λάθος, που πιθανότατα εσένα καθόλου δεν σε επηρεάζει;
Για σκέψου Άνθρωπε…
Πως αντιδράς, όταν για κάποιο, κάποιου σφάλμα, εσύ κάποτε μαθαίνεις;Όταν δικός σου γνωστός, ή άγνωστος, σε ατόπημα έχει πέσει;
Συζητήσεις επί συζητήσεων, δεν ανοίγεις;
Ομοϊδεάτες, πρόθυμους, το ίδιο με σένα σχολιαστές, δεν ψάχνεις;
Δεν λαχταράς, σε κάποιον, το νέο, να το πεις;
Η έστω, ακόμα και το στόμα σου αν από επιλογή, ή από συνθήκες, δεν ανοίγεις, στο μυαλό σου μέσα, εσωτερικούς διαλόγους δεν ξεκινάς; ”Δες τον, δες τον, που έφτασε και έπεσε…”, ”Εγώ έτσι, δεν είμαι..”, και άλλα τέτοια…
Το ξέρω πως το κάνεις. Το κάνω και εγώ.
Σκέφτηκες το, γιατί ποτέ;
Τόσο μικροί είμαστε Άνθρωπε, που του αλλουνού το σφάλμα ανάγκη έχουμε, τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να αντέξουμε. Προσδιορίζουμε ηλιθίως, σε εποχές δύσκολες, την δική μας την αξία, συγκριτικά, με κάτι το χειρότερο, που ίσως στιγμιαία, κάποιος έχει να επιδείξει.
Πόσο ανακουφιστικό, ε;
Δεν είμαστε, και ευτυχώς δηλαδή, σαν τον άλλον…
Τον κακό…
Πως θα νιώθαμε άραγε, αν τέλειοι όλοι γύρω μας ήταν;
Θα τον αντέχαμε τον κόσμο;
Ξεχάσαμε Άνθρωπε. Ξεχάσαμε.
Ξεχάσαμε πως ο παράδεισος, με πόρνες, φονιάδες και ληστές είναι γεμάτος…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc