Δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Όποιος μόνος, ποτέ δεν έμεινε, δεν ξέρει.
Τις, όμως, πταίει;
Είναι οι άλλοι, οι κακοί, αυτοί που κόσμο στο περιθώριο βάζουν, αυτοί που προδίδουν, αυτοί που εγκαταλείπουν;
Είναι αυτοί που με χαρές δεν χαίρονται, και σε δύσκολες στιγμές, χέρι για βοήθεια δεν απλώνουν, οι ένοχοι;
Μπορεί.
Μπορεί Άνθρωπε, σε περιπτώσεις κάποιες, έτσι να ναι.
Δεν είναι όμως πάντα έτσι.
Γιατί δεν έχω άνθρωπο; Γιατί είμαι μόνος; Ας αναρωτηθώ…
Μήπως έχω και εγώ μερίδιο ευθύνης;
Είμαι εγώ ελεύθερος; Είμαι εγώ χαρούμενος; Τον εαυτό μου, πρώτα εγώ τον αποδέχομαι;
Έχω προϋποθέσεις δημιουργήσει, να αναπαύεται ο άλλος στα κοντά μου;
Δίνω στον άλλον την δυνατότητα, λεύτερος και αυτός να είναι όταν πλησιάζει;
Έχω τις άμυνες μου ρίξει;
Αν σκυθρωπός,, κατσούφης και γκρινιάρης στέκομαι, και σε όλους και σε όλα ρίχνω για τις δυσκολίες τις ευθύνες, πως θα τολμήσει άνθρωπος άλλος, με μένα μαζί να κοινωνήσει;
Είναι πολλές οι φορές Άνθρωπε, που πίσω από την μοναξιά ή την απομόνωση, εγωισμός, όσο παράξενο και να σου ακούγεται, βρίσκεται καλά κρυμμένος.
Και είναι επικίνδυνος ο εγωισμός αυτός, γιατί για τον παραδεχτείς, ανδρεία θέλει και αντοχή στον πόνο.
Πέρασαν χρόνια για να μπορέσω Άνθρωπε να καταλάβω, γιατί στον άνθρωπο, τον τριάντα οκτώ χρόνια ολόκληρα, αβοήθητο και μόνο, Εκείνος, ‘’μηκέτι αμάρτανε’’, του είπε…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.