Είναι κάποιες ιστορίες Άνθρωπε, που σου μένουν…
Δεν θυμάμαι το πότε, το που, μήτε το πώς…
‘’Μεγάλο κακό έπεσε στο δάσος… Βδομάδες ολόκληρες είχε να βρέξει… Μαζεύτηκαν λοιπόν τα ζώα και κάναν συμβούλιο, για να βρούνε τον ένοχο για αυτήν την ανομβρία.
Πρώτο, πήρε το λόγο το λιοντάρι.
-Μια μέρα περπατούσα μες το δάσος, είπε, και πέτυχα μια οικογένεια με ελάφια. Αν και δεν πεινούσα πολύ τα σκότωσα και έφαγα κάποια από αυτά. Είναι όμως τόσο μεγάλο το κακό;
-Αθώος, φώναξαν τα ζώα μονομιάς.
Έπειτα η αρκούδα μίλησε.
-Την ησυχία μου το μεσημέρι, με το παιχνίδι τους κάτι λαγοί την τάραξαν, και τους σκότωσα για να μπορέσω ήσυχη να συνεχίσω να ‘μαι.
-Αθώα, φώναξαν τα ζώα, κατηγόριες ρίχνοντας στους λαγούς.
Και έτσι, πήραν το λόγο και ο λύκος, και το τσακάλι, και η αλεπού και άλλα ζώα πολλά.
Και το καθένα έλεγε για το δικό του φονικό…
Και σε κάθε εξομολόγηση, άφεση απλόχερα, το συμβούλιο έδινε.
Πήρε και τέλος το λόγο ένας γαϊδαράκος, σιωπηλός μέχρι τότε.
-Μεσημέρι ήταν, είπε, και κουβαλούσα φορτίο βαρύ. Και τα πόδια μου έτρεμαν, και κόντευα να λιποθυμήσω από την πείνα. Στην άκρη καθώς λίγο κοντοστάθηκα, έφαγα λίγο χορταράκι τρυφερό, που μόλις είχε ξεκινήσει να βγαίνει το καημένο από τη γη. Αυτό εμένα με βαραίνει..
-Ένοχος, όλα τα ζώα φώναξαν. Πρέπει να τιμωρηθείς , για να μπορέσει ο ουρανός, ξανά να γαληνέψει.
Και με οργή, επάνω του πέσαν να τον φάνε.’’
Ξέρεις Άνθρωπε…
Κάποτε σκεφτόμουν, πως σαν τον γαϊδαράκο κάποιος, πρέπει να προσέχει να μην γίνει.
Καθώς περνάει όμως ο καιρός, βλέπω πως μεγαλύτερο κακό, είναι λιοντάρι, ή αρκούδα ή άλλο θηρίο, να γενείς…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.