‘’…Το ένα μετά το άλλο ρε συ. Μου έρχονται το ένα μετά το άλλο.
Δεν προλαβαίνω να σηκώσω κεφάλι. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι, που θα πάει αυτή η ιστορία… Θα χαλαρώσω καθόλου; Θα ηρεμίσω;
Μα δεν είναι μια και δυο. Είναι συνέχεια…
Πάνω που λέω ‘’δόξα τω Θεώ…’’, ‘’Παναγιά μου βόηθα…’’.
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω που θα πάει όλο αυτό.
Μόνο εγώ είμαι έτσι; Μόνο εγώ το νιώθω; Μήπως κάνω κάτι εγώ στραβά;
Τι κάνω λάθος; Ας μου πει κάποιος και εγώ θα τον ακούσω. Θα το διορθώσω. Θα το φτιάξω.
Να πάρω λίγο μια ανάσα ρε συ. Λίγο να ξεκουραστώ. Να ξαποστάσω.
Να πάρω μια ανάσα.
Δεν ζητάω κάτι τρομερό. Λίγη ηρεμία…’’
Αυτά που λες σκέφτομαι καμμιά φορά. Εκεί. Λίγο πριν κοιμηθώ το βράδυ. Κομμάτια από τη κούραση, με το κεφάλι μου καζάνι…
Πάνω που λέω ‘’δόξα τω Θεώ’’, ‘’Παναγιά μου βόηθα…’’.
Ας είναι. Τουλάχιστον ξέρω, πως δεν είμαι μόνος μου…
Καλό ξημέρωμα να έχουμε.
Καλό σου βράδυ.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.