Για όλα αυτά τα οποία σε βαραίνουν. Για όλα αυτά τα οποία μέσα σου, χρόνια κουβαλάς.
Είναι γονείς, και αδέρφια, είναι σύντροφοι και φίλοι. Είναι άνθρωποι, που σίγουρα, κάπου έχεις στην ζωή σου. Τα μάτια σου προσπάθησε να ανοίξεις, και θα δεις.
Γιατί Άνθρωπε, είναι φορές, που εμείς τα τείχη στους γύρω μας υψώνουμε, και παρέα, όλο και πιο πολύ η μοναξιά μας κάνει.
Και είναι η ντροπή, ο φόβος της απόρριψης, το αίσθημα ενοχής για πράξεις που βαθιά μέσα σου, το ξέρεις ότι δεν έχεις φταίξει. Είναι αυτά, που το στόμα σου κρατάν ερμητικά κλειστό, αυτά, που από το να μιλήσεις, σε κρατάνε. Ίσως να το προσπάθησες, και ανταπόκριση να μην ποτές σου βρήκες. Πάμε ξανά όμως, όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, να το ξέρεις, δεν είναι.
Μου λες, πως εσύ μέσα σου βαθιά το έχεις θάψει. Μου λες πως, πλέον δεν σε ενοχλεί.
Σκέψου Άνθρωπε.
Όταν βρωμιές, ακαθαρσίες, μέσα στο σπίτι σου υπάρχουν. Και να τις κρύψεις, για να μην τις βλέπεις πια, θα περάσει ο καιρός, και από κει που χωμένες τις έχεις, θα αρχίσουν να μυρίζουν. Και θα το δεις, ανυπόφορη θα γίνει η μυρωδιά, για όλα αυτά που κάποτε, πως δεν υπάρχουν προσποιήθηκες.
Μίλα Άνθρωπε.
Για όλα αυτά, που σε βαραίνουν και τη ψυχή σου βασανίζουν.
Μίλα Άνθρωπε.
Γιατί δεν είσαι μόνος…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.