11029822_10204897920960536_1592963186_o

Φαντάσου Άνθρωπε δυο πέτρες. Δύο τυχαίες πέτρες, συμπαγείς, με μύτες και γωνίες και εξογκώματα. Φαντάσου λοιπόν, ότι αρχίζουμε και χτυπάμε αυτές τις πέτρες μεταξύ τους. Ξανά και ξανά και ξανά.

Έτσι είναι και ένας γάμος, μια σχέση, μια συμβίωση, μια δυναμική δύο ανθρώπων. Δύο ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές αξίες, διαφορετικά πρέπει και θέλω. Δύο άνθρωποι οι οποίοι αρχίζουν και χτυπιούνται μεταξύ τους.

Επειδή όμως υπάρχουν αυτές οι μύτες και οι γωνίες, οι συγκρούσεις στην αρχή πονάνε. Και πονάνε πολύ.

Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους, τους διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους.

Καθώς όμως ο καιρός περνάει, από τις πολλές επαναλήψεις των συγκρούσεων, οι πέτρες αρχίζουν και λειαίνουν…Όλο και πιο πολύ…Και σιγά σιγά οι συγκρούσεις παύουν να είναι, τόσο πολύ επίπονες.

Και ο καιρός περνάει.

Και φτάνει κάποια στιγμή, εκείνη η στιγμή, που οι πέτρες πλέον εφάπτονται πλήρως. Και λόγος για άλλη σύγκρουση δεν υπάρχει.

Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Τα πρέπει, τα θέλω και οι εγωισμοί, τρίβονται, θρυμματίζονται, από τις συνεχείς, τις επαναλαμβανόμενες αυτές συγκρούσεις.

Και οι άνθρωποι έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον, όπως ακριβώς οι πέτρες.

Και μύτες και γωνίες, πλέον δεν τους εμποδίζουν.

Και έτσι οι δυο άνθρωποι, ακουμπάν, κουμπώνουν πια ο ένας με τον άλλον.

 

Αφιερωμένο στον άνθρωπο, που έπλαθε Ανθρώπους, π. Ευσέβιο Βίττη.

 

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.