Τι με δίδαξε η κατάθλιψη:
Να εκτιμώ τις στιγμές που είμαι καλά.
Να αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ να ελέγχω τα πάντα και να δέχομαι τα πράγματα όπως έρχονται.
Να είμαι πιο συμπονετική απέναντι στους άλλους.
Ότι το να ζητάς βοήθεια δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά δύναμης.
Ότι δεν φταίω, δεν είμαι κακός άνθρωπος, ούτε αδύναμη, αλλά κάτι με πλήγωσε τόσο ώστε να χρειάζεται θεραπεία η ψυχή μου (όπως όταν αρρωσταίνει το σώμα).
Ότι αφού μπορώ να νικήσω την κατάθλιψη, μπορώ να αντέξω και να αντιμετωπίσω τα πάντα.
Ότι οι άνθρωποι που με αγαπούν πραγματικά θα με δεχτούν ακόμη και με αυτό το κομμάτι και δεν θα με εγκαταλείψουν ούτε καν στην χειρότερη μου στιγμή.
Ότι όσο κι αν με σημάδεψε το γεγονός αυτό, δεν με καθορίζει, δεν με ορίζει ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα, αλλά αντίθετα μπορώ να κάνω τα πάντα και πρέπει να προσπαθώ να κάνω τα πάντα.
Ότι η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο, είναι άσπρο, κόκκινο, ροζ, μωβ, λιλά, πράσινο, μαύρο και όλα τα χρώματα του κόσμου
Ελπίζω με τα πιο πάνω να έβαλα το δικό μου λιθαράκι, ώστε να μην αποτελεί πια θέμα ταμπού η κατάθλιψη.
Και να θυμάστε ότι πάντα η πρόληψη και η πρόγνωση είναι καλύτερη από τη θεραπεία.
Ευχαριστώ όσους με στήριξαν, όσους με αγαπούν και όσους στάθηκαν δίπλα μου.
Ευχαριστώ και όσους κάνατε τον κόπο να διαβάσετε τα πιο πάνω (είναι η ψυχή μου).
Να ‘στε καλά, δυνατοί και ευτυχισμένοι!!!
Α.Μ.
(Η επιστολή δημοσιεύεται κατόπιν συγκατάθεσης, χωρίς καμμία παρέμβαση).