Γιατί με τους άλλους ασχολείσαι; Γιατί τα μούτρα τα δικά σου δεν κοιτάς;
Περιέργεια.
Σκόρπισμα της ύπαρξης.
Να σκαλίζεις, να σχολιάζεις και να κρίνεις.
Να έχεις σταματήσει να ζεις για εσένα, και να τρέφεσαι αποκλειστικά από τα όσα γύρω σου συμβαίνουν.
Έρχεται όμως η ώρα, αληθινή και σκληρή συνάμα, που μόνος πρέπει πια να μείνεις, εσύ και ο εαυτός σου. Και τότε είναι που συνειδητοποιείς Άνθρωπε, πως δεν μπορείς να σε αντέξεις.
Και πάλι, με όσα και όσους γύρω σου, συνεχίζεις να ασχολείσαι.
Δεν είναι ότι κακός είσαι εσύ. Όχι.
Το ότι δεν συγκρατείς το νου σου, το ότι τον εαυτό δεν συμμαζεύεις, αυτό είναι.
Και όσο υπόδουλος στη περιέργειά σου θα σαι, τα μέσα σου ακατάστατα θα μένουν. Ηρεμία δεν θα βρίσκεις πουθενά.
Αντί με σένα να ασχολείσαι, με τον δικό σου θησαυρό, στα σκουπίδια των άλλων ψάχνεις να τραφείς.
Άσε τους άλλους. Σκύψε επάνω σου και μόνο. Τα καλά σου βρες, και ανέπτυξέ τα, και τα λάθη σου τα όσα, πάλευε να αποφεύγεις.
Άσε τους άλλους. Όσο μπορείς.
Την περιέργεια σου προσπάθησε να σβήσεις, τον εαυτό σου για να μπορέσεις και να βρεις.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.