Του Ασώτου σήμερα.
Γνωστή ιστορία.
Δεν τον σήκωνε το σπίτι τον μικρό τον γιο. Ένιωθε να τον πνίγει η αγάπη του Πατέρα.
Και έφυγε. Και πήγε σε χώρα μακρινή. Και εκεί, αφού ξοδεύτηκε στο σώμα και στη ψυχή, κατέληξε κουρέλι. Άδειος. Κενός. Σαν τάφος…
Και ενώ θα περίμενε κανείς να παραιτηθεί, αυτός συνήλθε. Μετάνοιωσε. ‘’Θα επιστρέψω εκεί που με αγαπάν…’’, σκέφτηκε. ‘’Και ας είμαι ο τελευταίος…’’
Και πήρε το δρόμο του γυρισμού…
Και σώθηκε. Βρήκε την αγκαλιά του Πατέρα ανοιχτή, να τον περιμένει.
Δύσκολο πράγμα να πατάς κάτω τον εγωισμό. Δύσκολο πράγμα να ρίχνεις τα μούτρα σου και να ζητάς συγγνώμη.
Θέλει μαγκιά. Θέλει ανδρεία.
Είμαστε όλοι Άσωτοι. Άλλος πολύ και άλλος λίγο.
Καλή επιστροφή αδέλφια…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.