Αν με ακούς,
Έρχεται κι η νύχτα που την βλέπεις σαν εφιάλτη, ξαπλώνεις στο κρεβάτι και τα πάντα μουδιάζουν, ο φόβος μήπως δεν ξυπνήσεις ξανά, σε σκοτώνει ψυχικά… Και κάπως έτσι σε παίρνει ο ύπνος, μούσκεμα στον ιδρώτα, οι εφιάλτες πέφτουν βροχή κι οταν ανοίγεις τα μάτια σου, ξεφυσάς από ανακούφιση γιατί ξυπνησες και βλέπεις και αναπνέεις και μιλάς. Βλέπεις τα χρώματα γύρω σου κι αντί να χαρείς γι αυτό, το μόνο που σκέφτεσαι είναι για πόσο ακόμα θα τα βλέπεις, κι αν θα τα ξαναδείς και κάπως έτσι αρχίζεις να φοβάσαι, να κλείνεσαι σπίτι, στην δήθεν ασφάλεια του σπιτιού σου…Φοβάσαι τον πολύ τον κόσμο, φοβάσαι να βγεις έξω με τους φίλους σου, φοβάσαι να πας σινεμά, θέατρο, μόνο και μόνο στην σκέψη, ιδρώνεις, τρέμεις….Πονάς παντού, η καρδιά σου χτυπά πολύ δυνατά, έχεις ταχυπαλμίες…Που να φανταστείς εκείνη την ώρα, πως όλα αυτά είναι μόνο στο κεφάλι σου και πως η αδρεναλίνη σου βαράει κόκκινο κι είναι στα ύψη, ούτε που σου πέρασε απο το μυαλό… Σαν να το ξαναζώ, είσαι σε μια μεγάλη παρέα, σε εναν φυσικά ανοιχτό χώρο και λες το πρόβλημα σου, το πόρισμα βγηκε…
Κρίσεις Πανικού…
Ωραία, δεν μου έφταναν όλα αυτά που έχω, τώρα εμφανίστηκε και κάτι που δεν ξέρω… Και πας στο σπίτι και το ψάχνεις σαν μανιακός στο ίντερνετ και διαβάζεις την κάθε ιστορία που γράφει ο καθένας…Τουλάχιστον δεν είσαι μόνος σου σκέφτεσαι… Και τώρα τι κάνω;
Σε ανακουφίζει ότι δεν είσαι ο μόνος που το παθαίνεις, υπάρχουν πολλοί που ο καθένας το βιώνει με τον δικό του τρόπο, έχετε όμως κάποια κοινά συμπτώματα…
Μπορώ να σου πω για πολλά κοινωνικά άτομα που παθαίνουν κρίσεις πανικού και το γιατί σε εμένα δεν είναι ερώτηση, η ερώτηση είναι γιατί το αφήνω να γίνεται σε μένα….
Γιατί το αφήνω να βιάζει την σκέψη μου, το μυαλό μου, και να βιαζει ότι όμορφο θέλω να ζήσω…
Η απάντηση είναι μία…Γιατί το αφήνεις…
Γιατί δεν το διώχνεις από πάνω σου, γι αυτό….
Σου έχουν πει για χάπια ηρεμιστικά…
Σου έχουν πει για χάρτινες σακούλες, να φυσάς και να ξανά φυσάς…Ένα χρόνο μέσα στην τσάντα μου είχα όλη τη μαναβικη του σούπερ μάρκετ αποτέλεσμα μηδέν…
Έγραφα ημερολόγιο χωρίς να το διαβάζω, άλλωστε όλη μας ή ζωή είναι ένα βιβλίο…
Αν δεν θες να θυμάσαι σκίσε τις κίτρινες, βρώμικες σελίδες και σκίστες κάψε ότι άσχημο σε τρώει…
Σκίστες και γράψε καινούρια σελίδα με χρώματα και λουλούδια, διάβασε βιβλία που θα σε γαληνεψουν και μάθε να χειρίζεσαι τις σκέψεις σου…
Μην βιαστείς…
Όλα αυτά δεν θα τα κάνεις μόνος σου…
Πάντα υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα σου δείξει τον δρόμο…
Και τότε θα θυμάσαι τις άχρηστες μέρες που σε κυρίευσε ο φόβος και ο πανικός, και θα γελάς στην ανάμνηση τους…
Με πολλή Αγάπη,
Πεταφλούδα