Την εξάντλησες μέσα σε δύο-τρεις κανόνες.
Συμβιβάστηκες με πράγματα, επειδή τα θεώρησες ασήμαντα, και δεν πρόσεξες ότι αυτά είναι η ουσία.
Λες πως αγαπάς. Πως αγαπάς από καρδιάς. Βαθιά. Απόλυτα.
Και τι θα πει αγαπώ; Τι είναι αγαπώ;
Όχι όταν όλα πάνε κατ’ ευχήν. Όταν αρχίζει και στραβώνει το πράγμα. Όταν ο άλλος, δεν σου φέρεται όπως είχες συνηθίσει, όπως είχες μάθει, όπως θα περίμενες. Τότε; Μένεις ο ίδιος; Το συναίσθημά σου, παραμένει το ίδιο θερμό, το ίδιο σταθερό απέναντι του;
Αν όχι, τότε ίσως ούτε και εσύ ξέρεις να αγαπάς…
Επιθυμούμε να λάβουμε την ικανοποίηση των επιθυμιών και των στόχων μας, μέσα στη κάθε σχέση. Και χρησιμοποιούμε την αγάπη ως μέσον, ως καταλύτη. Μόλις όμως έρχεται η στιγμή που προσβάλλεται αυτό το οποίο ο καθένας μας περιμένει, τότε αντιδράμε. Πληγωνόμαστε. Θλιβόμεθα…
Τι σόι αγάπη είναι αυτή; Τι διαφορά έχει από μια οποιαδήποτε δοσοληψία;
Θες να μάθεις τι είναι αγάπη;
Το να λες, ‘’…«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λκ. 23,34)’’, την ώρα που ο άλλος σε σταυρώνει. Αυτό είναι αγάπη…
Και ποιος μπορεί να το κάνει αυτό, ίσως μου πεις.
Κανείς.
Μην απογοητεύεσαι όμως. Αν θες, απλά αναθεώρησε. Σκέψου.
Κάνε την αρχή εσύ, και όλα τα άλλα θα σου ‘ρθούνε…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.