Πόσες φορές δεν έχεις πληγώσει κάποιον με τα λεγόμενά σου;

Πόσες φορές δεν έχεις πει πράγματα βαριά, πράγματα που δεν τα εννοείς;

Πόσες φορές, μόνο και μόνο για να πονέσεις τον άλλον, για να τον εκδικηθείς, για να βγεις από πάνω στη κουβέντα, για να ικανοποιήσεις ένα ‘’εγώ’’ που θίγεται, δεν έχεις ξεστομίσει λόγια που αργότερα τα μετανιώνεις;

Και όλα αυτά, σε ανθρώπους δικούς σου. Σε ανθρώπους που αγαπάς.

‘’Κακιά στιγμή. Λάθος. Υπερβολή. Ξέφυγα. Τα νεύρα μου είναι η αιτία. Δεν σημαίνει πως δεν τον αγαπώ. Δεν έπρεπε να το είχα κάνει.’’ Χίλια δυο θα βρεις για να πεις. Χίλιες δυο δικαιολογίες.

Και έτσι είναι… Λάθη, κάνουμε όλοι μας. Όλοι σφάλλουμε. Όλοι πληγώνουμε.  Και από όλους μας ξεφεύγουνε βαριές κουβέντες. Όταν αρχίζει ο καβγάς, όλο και θα ανοίξουνε ρουθούνια.

Ωραία ως εδώ… Συμφωνούμε. Μια ερώτηση μονάχα.

Όταν ο άλλος εσένα σε πληγώσει. Όταν ο άλλος, στην αναμπουμπούλα πάνω, σου πει δυο λόγια παραπάνω. Όταν ο άλλος, ξεφύγει λίγο, και ξεστομίσει κανένα λόγο πιο βαρύ… Γιατί δεν τον συγχωρείς;

Γιατί του το κρατάς γινάτι; Γιατί κατεβάζεις τα μούτρα ως το πάτωμα; Γιατί δεν δέχεσαι ότι και αυτός άνθρωπος είναι και σφάλλει; Γατί δεν δέχεσαι πως σε αγαπά και ας ξέφυγε, και ας είπε μια κουβέντα παραπάνω;

Μην το ψάχνεις. Είναι γιατί είσαι άδικος. Σκληρόκαρδος. Εγωιστής.

Άλλαξε. Σύνελθε.

Το ξέρω… Και εγώ τα ίδια χάλια είμαι…

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.