Σαράντα μέρες από το Πάσχα. Τριάντα εννιά για την ακρίβεια.
Κάθομαι και σκέφτομαι, πως περνάει έτσι ο καιρός…
Πότε ήταν Μεγαλοβδομάδα, πότε ξημέρωσε Mεγάλο Σάββατο, πότε είπαμε το ‘’Χριστός Ανέστη’’ για πρώτη φορά.
Και μετά ξανά μετά τα κεφάλια μέσα… Να ξημερώνει, να βραδιάζει και οι υποχρεώσεις να διαδέχονται η μια την άλλη, και οι δουλειές να μην σταματάν. Να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Ένα μόνιμο τρέξιμο. Απάνθρωπο.
Θυμάμαι, κάποια στιγμή, άκουσα κάποιον* να λέει, ‘’πως η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, με μικρές στιγμές χαλάρωσης ανάμεσα’’. Είχε πολύ δίκιο τελικά… Αυτό είναι η ζωή. Ένας διαρκής αγώνας.
Φοβάμαι καμμιά φορά, μην περάσει η ζωή μου όλη, και δεν έχω πάρει χαμπάρι, για ποιον λόγο ζω. Τον πραγματικό σκοπό της…
Σαράντα μέρες από το Πάσχα. Τριάντα εννιά για την ακρίβεια.
Για μια τελευταία φορά για φέτος…
Χριστός Ανέστη!
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
*αρχιμ. – Ευσέβιος Βίττης