Τον κοιτάς με την άκρη του ματιού σου. Περιμένεις στη γωνία να κάνει ένα λάθος για να του τη πεις…
Έχεις παράπονα, αλλά δεν του τα λες πλέον, γιατί ‘’ούτως ή άλλως, δεν σε καταλαβαίνει’’… Για την ακρίβεια, βολεύεσαι και λίγο, γιατί αν άλλαζε τώρα συμπεριφορά, δεν θα ήθελες εσύ. ‘’Ας το θυμόταν πιο νωρίς αν ήθελε…’’, σκέφτεσαι.
Έρχεται στο κρεβάτι σας να κοιμηθεί και κάνεις πως κοιμάσαι, μπας και αποφύγεις το να σου ζητήσει ‘’…να ‘ρθείτε πιο κοντά’’.
Άλλες φορές πάλι, φεύγεις για ύπνο πιο νωρίς, ενώ μπορεί να μην νυστάζεις, για τον ίδιο ακριβώς λόγο…
Συζητάς τα του σπιτιού σου, με φίλους, φίλες, τρίτα πρόσωπα, γονείς και συγγενείς γιατί ο άνθρωπός σου δεν σε καταλαβαίνει. Δεν έχεις όμως καμία όρεξη να συζητήσετε οι δυο σας.
Γκρινιάζεις για το ότι δεν κάνετε τίποτα μαζί, δεν παίρνεις όμως και καμιά πρωτοβουλία… Ξέρεις, καμιά εκδρομή, καμία έξοδο, κανένα φαγητό οι δυο σας…
‘’Κουράστηκα’’, μου λες και το αφήνεις εκεί το θέμα…
Και αν σε ρωτήσω, πως πάει η σχέση σας, ‘’χάλια’’, μου απαντάς, ‘’χάλια, αφού δεν με καταλαβαίνει…’’.
Μου κάνεις πλάκα;
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.