Το ξέρω ότι δεν βρίσκεις νόημα…Το ξέρω… Το ξέρω ότι έχεις κουραστεί…Δεν είναι τα πόδια και η μέση σου που δεν βαστάνε πλέον…Αυτά έχουν συνηθίσει…Είναι η ψυχή, που άλλοτε νιώθεις, ότι ξεριζώνεται και άλλοτε νιώθεις πως δεν υπάρχει… Δεν θα σου πω ότι σε καταλαβαίνω…Γιατί ξέρω και ξέρεις, ότι λόγια είναι ξερά, λόγια αποστειρωμένα, λόγια που δεν σου κάνουν διαφορά ανεξάρτητα με τα πτυχία στο τοίχο αυτού που τα λέει…Βαρέθηκες να τα ακούς… Δεν θα σου πω ότι ξέρω τι περνάς…Στα είπανε και άλλοι αυτά, κουνώντας σου παρηγορητικά το κεφάλι…
Θα σου πω ότι φοβάμαι, ότι φοβάμαι να μπω στη θέση σου…Φοβάμαι να βιώσω αυτό το οποίο βιώνεις και εσύ…Φοβάμαι να σηκώσω τον δικό σου σταυρό, την ώρα που ξαφνικά ο δικός μου μοιάζει τόσο μικρός και ταπεινός…Γνωστικά, ναι, μπορώ να το κατανοήσω…Όχι όμως, δεν μπορώ να βιώσω, αυτό που εσύ βιώνεις…Φοβάμαι να το κάνω…
Ένα πράγμα μόνο θα σου ζητήσω…Όχι πολλά…Ένα…Με ότι κομμάτια έχεις. Με ότι σκέψεις σκόρπιες και κουρελιασμένες, να προσπαθήσεις αυτό… Να προσπαθήσεις να φανταστείς. Να φανταστείς την εικόνα σου, μια κάποια μελλοντική σου εικόνα, όπου όλα αυτά θα ναι πλέον όνειρο κακό…Να δεις πως θα είναι…Και αν αυτό που δεις Άνθρωπε, σ’ αρέσει… Τότε να είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε…Θα μοιράσουμε το βάρος και θα πορευθούμε…
Μόνο βιάσου Άνθρωπε…Πριν νυχτώσει…