Κάθε μέρα βλέπω, πως οι άνθρωποι, είμαστε σαν το υγρό τσιμέντο. Το βλέπω από τους γύρω μου. Το βλέπω από τον εαυτό μου.
Οι συνήθειές μας, καλές και κακές, τα πάθη μας, οι επιλογές μας.
Τα όσα λέμε, πράττουμε ή σκεφτόμαστε.
Καθώς περνάει ο χρόνος, σταθεροποιούμαστε, πήζουμε, σκληραίνουμε. Ανάλογα με το πως έχουμε τοποθετηθεί απέναντι στη ζωή και απέναντι στους άλλους, παγιονόμαστε στην μία ή στην άλλη κατάσταση. Στο καλό, στο αγαθό, ή στο αδιάφορο, το κακό.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό. Είναι απλά έτσι. Και για αυτό θέλει προσοχή.
Προσοχή από την άποψη, ότι ο χρόνος δεν είναι άπλετος. Από την άποψη, ότι όπως το υγρό τσιμέντο χάνει την πλαστικότητά του με τον καιρό και γίνεται δυσκολότερο να αλλάξει πια μορφή, έτσι και ο άνθρωπος, αυτός ο οποίος εμμένει σε πάθη και σε άσχημες συμπεριφορές, πολύ πιο δύσκολα, μπορεί να απαλλαγεί από αυτές στο μέλλον.
Μην απογοητεύεσαι βέβαια. Δεν λέει, κανείς πως είναι μη αναστρέψιμη μια κατάσταση. Θέλει απλά, πιο πολύ πόνο και κόπο, αν έχει περάσει ο χρόνος, ο άνθρωπος για να αλλάξει.
Σαν το υγρό τσιμέντο. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Αυτό να έχεις στο νου.
Και πως είναι επικίνδυνο να βασίζεσαι, στον αυριανό εαυτό σου.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.