Ίσως και να χεις ακούσει Άνθρωπε την ιστορία.
Ήταν η ανομία. Η ανομία μιας κοινωνίας ολόκληρης, που σήμανε κάποια στιγμή το τέλος.
Και σε καταλαβαίνω ότι ανησυχείς. Σήμερα, όπως τότες, η κοινωνία, και το σύστημα, και τα κόμματα, και οι παρατάξεις, και η εκκλησία, και τα ιδρύματα και όλα, σαπίλα στα μάτια σου μπροστά παράγουν.
Και οργίζεσαι, και κατηγορείς, και απελπίζεσαι, και τρόμος πολύς σε πιάνει, μήπως μες το όλον, και συ και τα παιδιά σου, και όλοι αυτοί που αγαπάς, στάχτη, από της πόλεως τις ανομίες, και σεις γενείτε.
Ξέρεις όμως Άνθρωπε, σε κάθε τόπο, και σε κάθε εποχή, Σόδομα υπήρχαν, και πάντα θα υπάρχουν…
Και η οργή, και οι κατηγόριες, και η απελπισία και ο τρόμος, τίποτες δεν θα αλλάξουν.
Άδικα μην περιμένεις, η πόλις, τον εαυτό της να τον σώσει.
Τον εαυτό σου μόνον, και τα παιδιά σου, πάλεψε να αλλάξεις. Αδυναμίες, πάθη, των μέχρι τώρα ημερών, προσπάθησε να νεκρώσεις. Και για ό,τι λάθος έκανες, μετάνοια να βάλεις.
Μόνο σε αυτό Άνθρωπε, μόνο σε αυτό παίδεψε το νου σου.
Γιατί αν πενήντα, ή σαράντα, και αν είκοσι ή τριάντα, ή έστω δέκα Έβρισκε, τα Σόδομα, ακόμα θα υπήρχαν.
Γίνε Άνθρωπε, αυτός, που για χάρη του, τα Σόδομα, θα συνεχίζουν να υπάρχουν…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.