Μπροστά στον άνθρωπο που πονά, δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια, κατάλληλες λέξεις ή σωστές στάσεις συμπεριφοράς.
Δεν μπορείς να τον καταλάβεις. Ούτε να βιώσεις μπορείς, αυτό το οποίο βιώνει. Αν εξετάσεις τον εαυτό σου μέσα, θα δείς πως ίσως και να φοβάσαι. Ίσως και να μην θέλεις. Όπως και να ‘χει, απλά δεν το μπορείς. Και δεν είναι αυτό κακό. Απλά έτσι είναι.
Να είσαι απλά εκεί. Δίπλα του. Διακριτικά. Χωρίς λόγια. Χωρίς κουβέντες.
Να είσαι απλά εκεί. Σαν παρουσία. Με λεπτότητα. Με ησυχία.
Νιώθεις αδύναμος. Λίγος. Κατώτερος των περιστάσεων. Δεν είναι όμως έτσι…
Είναι αυτό το μόνο, που μπορείς να κάνεις. Να είσαι απλά εκεί. Και να είσαι σίγουρος, πως δεν είναι λίγο.
Σκέψου το άλλωστε και αντίστροφα στο μέτρο που μπορείς. Στον δικό σου, τον βαθύ τον πόνο, τι θα μπορούσε να σε ανακουφίσει; Τι θα σου έδινε παρηγοριά;
Τίποτα.
Τίποτα πέρα από το να στέκουν οι άνθρωποι που αγαπάς στο πλάι σου, χωρίς λόγια,χωρίς πολλά πολλά, και να προσεύχονται σιωπηλά μαζί σου.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.