‘’Ξέρεις Λευτέρη…
Κάποτε έβλεπα τους πενηντάρηδες και νόμιζα πως είναι κάτι μακρινό, κάτι απρόσιτο, κάτι για το οποίο έχω ακόμα χρόνο…
Κάποτε έβλεπα τους έγγαμους, όλους αυτούς που έχουν παντρευτεί και νόμιζα πως θα αργήσει να έρθει η σειρά μου.
Κάποτε έβλεπα τους γονείς να αγχώνονται, να σκάνε για τα παιδιά τους και έλεγα πως έχω ψωμιά μπροστά μου…
Ο χρόνος όμως είναι αδυσώπητος. Περνάει σαν νερό. Και πριν το καταλάβεις έχεις βρεθεί στην ίδια θέση…’’.
‘’Έτσι είναι’’, του απάντησα. ‘’Θα σου πως κάτι και εγώ. Κάποτε έβλεπα τους αμαρτωλούς… Αυτούς που πέφτουν. Που κάνουν σφάλματα. Και έλεγα… «Μα πως μπορούν…».
Κι πριν καλά-καλά το καταλάβω είχα και εγώ κάνει τα ίδια…’’
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.