Θα σου πω τι έμαθα αυτές τις μέρες…
Στα νοσοκομεία, υπάρχει πολύς περισσότερος κόσμος από ότι φαντάζεσαι… Και όχι. Δεν είναι όλοι γέροι και μεγάλοι. Ούτε γίνονται στο τέλος όλοι τους καλά…
Υπάρχουνε πολλά μέρη για να κλάψει κανείς… Σκαλιά, τουαλέτες, αίθρια, καπνιστήρια… Άλλος βουβά, άλλος φωναχτά… Κανείς όμως δεν παρεξηγεί κανέναν. Σαν να υπάρχει μια μυστική συμφωνία μεταξύ τους.
Ο χρόνος, κυλάει πολύ πιο αργά, έξω από τις αίθουσες των χειρουργείων. Αλήθεια.
Αυτές τις μέρες έμαθα, πως στα νοσοκομεία, μπορείς και ανοίγεσαι σε ανθρώπους που μέχρι πριν λίγες ώρες, ούτε καν τους ήξερες. Και τους μιλάς για πράγματα, που ούτε στους καλύτερούς σου φίλους έχεις πει..
Αυτές τις μέρες, έμαθα, πως ο άνθρωπος μπορεί να καταλαβαίνει μόνο από τη μυρωδιά, σε τι όροφο βρίσκεται. Σε τί πτέρυγα. Σε τι κλινική…
Νόμιζα πως ήξερα τι θα πει πόνος. Νόμιζα πως ήξερα τι θα πει υπομονή. Αυτές τις μέρες, παρατηρώντας γύρω μου, κατάλαβα πως δεν είχα ιδέα…
Αυτά έμαθα αυτές τις μέρες…
Τώρα θα μου πεις, γιατί στα λέω αυτά;
Γιατί θέλω να σε παρακαλέσω. Απόψε το βράδυ, πριν κοιμηθείς, αλλά και κάθε βράδυ από εδώ και πέρα, φρόντιζε να κάνεις μια προσευχή, για όλους αυτούς τους ανθρώπους….
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.