Το έχεις νιώσει ποτέ;
Αυτό το αίσθημα, το να είσαι στα χαμένα, ζαλισμένος. Να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Όχι εξ αιτίας κάποιου γεγονότος σοβαρού, ή κάποιας κατάστασης εκτός ελέγχου…
Κάτι μέρες που είσαι από το πρωί στο πόδι, και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, έξω να έχει νυχτώσει. Και να κοιτάς τη μέρα σου, και να βλέπεις ότι τίποτα εξωφρενικό δεν έχεις κάνει πέραν από τα καθημερινά σου, και να αναρωτιέσαι πως πέρασε ξανά ο χρόνος, και να αναρωτιέσαι το γιατί, το γιατί όλα αυτά, το πιο το νόημα.
Και να είσαι έτσι, με τα πόδια σου πρησμένα, με το κεφάλι σου έτοιμο να σπάσει, και με πόνους σε όλο σου το σώμα, και να θέλεις μόνο να πας να κοιμηθείς, τίποτε άλλο. Να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, για να ξυπνήσεις την άλλη μέρα, και να ανταπεξέλθεις. Να ανταπεξέλθεις όμως σε τι; Πάλι στα ίδια, πάλι να τη βγάλεις καθαρή κουτσά στραβά, μέχρι το βράδυ, και να πέσεις ξανά για ύπνο.
Δεν ξέρω πως καλύτερα να σου περιγράψω την κατάσταση αυτή. Δεν ξέρω αν έχει κάποιο όνομα αυτό το αίσθημα.
Σου γράφω γιατί πιστεύω, πως δεν το νιώθω μόνον εγώ. Σου γράφω για να σου πω, πως δεν είσαι ο μόνος. Δεν ξέρω αν κάπως σε παρηγορεί, αλλά δεν είσαι ο μόνος που το νιώθει.
Σου γράφω για να σου πω ένα, άντεξε…Πως η Ανάσταση, μετά τη σταύρωση έρχεται πάντα.
Σου γράφω, ίσως, γιατί έχω και εγώ ανάγκη τα ακούσω…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.