Κάθισε αναπαυτικά στον καναπέ. Έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω και άφησε έναν αναστεναγμό. Δεν, δεν μπορώ άλλο.., ψέλλισε. Έβγαλε από την τσέπη του έναν τσαλακωμένο καπνό, τον άνοιξε και ξεκίνησε να στρίβει άτσαλα ένα τσιγάρο.
– Φαινόμαστε προβληματισμένοι…..(σιωπή)… Τι συνέβη; … Θα θέλες να ξεκινήσουμε από αυτό;
-Δεν λέει να βάλει μυαλό…Δεν…Πάλι μια από τα ίδια. Σκοτωνόμαστε όλη μέρα. Αυτό το οποίο ζω είναι μια τρέλα. Καβγάδες, καβγάδες, καβγάδες. Και το χειρότερο είναι ότι όλο αυτό γίνεται μπροστά στα παιδιά. Ναι όμως αυτά δε φταίνε σε τίποτα. Αλλά δεν μπορεί να το καταλάβει…Εντάξει το ξέρω ότι έχει τα δικά της…Αλλά και αυτό δεν είναι πράγμα…
– …(παύση)…Ψ., θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής. Πόσα άτομα χρειάζονται για να γίνει ένας καβγάς;
-Τι υπονοείς δηλαδή; Ότι φταίω εγώ; Μα δεν το καταλαβαίνεις; Πιάνεται με το παραμικρό…Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το χειρότερο είναι πως όταν στριμώχνεται, και ενώ ξέρει ότι έχει άδικο, δεν το παραδέχεται. Εκεί είναι που τρελένομαι! Δεν παραδέχεται ποτέ τα λάθη της…Ποτέ…Ένα συγγνώμη δεν έχω ακούσει…Πως μπορεί να συνεχιστεί έτσι μια σχέση…;
– Νομίζω πως δε θα διαφωνίσω μαζί σου… Μια σχέση έτσι, δύσκολα μπορεί να συνεχιστεί….
Ο Ψ., δεν είναι ένα φανταστικό πρόσωπο. Δεν είναι όμως και ένα πρόσωπο συγκεκριμένα υπαρκτό. Ο Ψ., είναι, ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς, ο βρισκόμενος σε μια κοινωνία σχέσης με το πρόσωπο, με το άλλο, το ένα πρόσωπο, με τον άνθρωπο με τον οποίο έχουμε αποφασίσει ότι πορευόμαστε μαζί στη ζωή. Αλλά και αυτά τα οποία εκθέτει ως προβληματισμούς ή παράπονα ο Ψ., στο ντιβάνι, δεν είναι ένας σταυρός τον οποίο ορισμένοι μόνο από μας άτυχοι κουβαλούν, αντιθέτως πρόκειται για καθολικά προβλήματα τα οποία φωλιάζουν σε κάθε είδους σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων. Αντιπροσωπεύει μάλιστα τόσο καλά τον κάθε άνθρωπο, που είμαι σχεδόν σίγουρος πως την ίδια στιγμή που ο Ψ., εκθέτει τους προβληματισμούς αυτούς στον δικό μου καναπέ, η σύζυγος του, αυτή η »μέγαιρα», εκφράζει ακριβώς τους ίδιους προβληματισμούς, στο ντιβάνι κάποιου συναδέλφου. Μπερδεμένη κατάσταση…Πολύ…Και νομίζω πως η λύση ενός λαϊκού δικαστηρίου, θα είχε τέτοια σειρά αναμονής που ίσως να μην έφταναν 2 και 3 ζωές για να καλύψουμε τα αισθήματα αδικίας, τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις όλων των ζευγαριών που θα έρθουν στην επιφάνεια την επόμενη ώρα από τώρα. Ας δοκιμάσουμε να πάρουμε λοιπόν, λίγο αλλιώς τα πράγματα.
Έχοντας αποφασίσει να μοιραστούμε την ζωή μας με ένα άνθρωπο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η απόφαση μας αυτή σημαίνει αυτόματα, την υποχώρηση από μεριάς μας από μια εγωκεντρική προσέγγισης της ζωής, χάριν της συντροφικότητας, της χαράς του μοιράσματος, της ένωσης με τον σημαντικό άλλο. Η χαρά παίρνει πλέον διπλάσια αξία και ο πόνος μετριάζεται από την παρουσία του/της συντρόφου. Κάποιος είπε κάποτε, ότι είναι ευκολότερο να κατακτήσεις την κορυφή παρά να διατηρήσεις την θέση σου εκεί. Το ίδιο λοιπόν θεωρώ ότι ισχύει και για τις σχέσεις. Γιατί η επίτευξη μιας ειλικρινούς σχέσης με έναν άνθρωπο, είναι μια κορύφωση, η διατήρηση της όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Ξεκινάει λοιπόν η σχέση και όλα είναι όμορφα..Όλα είναι ιδανικά…Όπως συνήθιζε να λέει και ο γέροντας Ευσέβιος Βίττης, ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων είναι σαν μια στοίβα από ξύλα και από χόρτα, ποτισμένη με βενζίνη..Ρίχνεις ένα σπίρτο και η φωτιά που ανάβει, μπορεί να κάψει τα πάντα…Κάποια στιγμή όμως αυτή η έντονη η φλόγα κοπάζει, κάθεται και μένει πίσω, μόνο η ανθρακιά…Αυτή η ανθρακιά είναι η αγάπη..Και αυτή την ανθρακιά, θα πρέπει να προσέχουμε να διατηρήσουμε πάση θυσία, γιατί αυτή ζεσταίνει, αυτή ψήνει, αυτή παράγει, αυτή διαρκεί. Πως όμως διατηρείται αυτή η ανθρακιά;
Κατά την προσωπική μου άποψη δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική, ειλικρινής σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων εάν δεν τους ενώνει η αγάπη. Η αγάπη όμως αυτή, όπως και η ανθρακιά, θέλει φροντίδα για να διατηρηθεί και να μην σβήσει, ειδάλλως και η σχέση θα σβήσει μαζί της. Ο μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί λοιπόν αυτό, είναι να ξεφύγουμε από την κενότητα και την αδυναμία που περιβάλει και γεμίζει τη λέξη αγάπη η σύγχρονη κοινωνία ανάγοντάς την σε μια αφηρημένη έννοια και να την προσεγγίσουμε εν Χριστώ.
Τι είναι η εν Χριστώ Αγάπη και πως αυτή εκφράζεται; Νομίζω ότι ανατρέχοντας στον Απόστολο, μπορούμε να βρούμε ξεκάθαρη απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα: …Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει….
(σ.σ Η αγάπη μακροθυμεί, είναι γεμάτη καλοσύνη· η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, δεν μεγαλαυχεί, ούτε επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν είναι εγωιστική, δεν είναι ευερέθιστη, δεν θυμάται το κακό, δεν χαίρεται με την αδικία, μετέχει όμως στη χαρά για το ορθό· όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.).
Όπως ο Ψ., έτσι και όλοι μας, καλούμενοι να συμβιώσουμε με τον άνθρωπο τον οποίο έχουμε επιλέξει να είναι ο συνοδοιπόρος στη ζωή μας, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε έχοντας ως γνώμονα τον εαυτό μας. Αν ο άνθρωπός μου δεν είναι καλά, πως μπορώ να είμαι εγώ; Εάν ο άνθρωπός μου χαίρεται πως μπορώ να μην μετέχω στη χαρά του αυτή;
Τι γίνεται όμως αν ο άνθρωπός μου στραβοπατήσει; Καταστάσεις όπως η χαρά ή η λύπη είναι καταστάσεις ξεκάθαρες. Είναι καταστάσεις στις οποίες, ακόμα και αν εμείς δεν θέλουμε να συμμορφωθούμε, φροντίζει να το κάνει η κοινωνία για εμάς. Θα χαρώ με τον άνθρωπό μου, ναι…Θα λυπηθώ με τον άνθρωπό μου…πάλι ναι…Αλλά όταν έρχεται εκείνη η φάση που ο άνθρωπος μου, στρεφεται εναντίον μου; Όταν η γκρίνια της συζύγου δεν σταματάει, όταν ο σύζυγος είναι απόμακρος και ευερέθιστος, όταν η σύντροφος είναι άκριτα κατηγοριτική, όταν ο σύντροφος δεν παραδέχεται το λάθος του και δεν ζητάει συγχώρεση ενώ ξέρει ότι σε έχει αδικήσει, τότε τι κάνουμε; Τότε τι κάνεις Ψ; Τότε τι κάνεις άνθρωπε;
-Αμύνομαι. Υποστηρίζω το δίκαιο. Υπερασπίζομαι. Συμβουλεύω. Φτάνω στα άκρα, γιατί θέλω να του/ της βάλω μυαλό. Αλλά αγαπώ….
Όχι λοιπόν. Αυτό δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι κοροϊδία. Αυτό είναι η βόλεψη του »Εγώ» μας, η θρέψη της κοντοφθαλμίας μας, που δεν μας αφήνει να διακρίνουμε τίποτα πέρα από τη μύτη μας. Και η μια παρατήρηση θα φέρει την άλλη, και ο ένας καβγάς τον επόμενο, και θα καταλήξουμε δυο άνθρωποι μέσα σε μία σχέση αποξενομένοι, απόμακροι, με την ανθρακιά μας να έχει σβήσει.
-Μα είμαστε τόσο διαφορετικοί πλέον…Παλιά δεν ήμασταν έτσι…Άλλαξε…
…Όχι, δεν άλλαξε. Διαφορετικοί ήσασταν από την αρχή. Δεν γίνατε τώρα. Αλλά ήταν κάτι το οποίο πιθανότατα δεν έβλεπες, γιατί η φλόγα του έρωτα ήταν τόσο δυνατή που δεν σε άφηνε άνθρωπε να δεις.
-Και είναι αυτό κακό;
Όχι. Και αυτό απαραίτητο είναι και έχει και την μαγεία και την λειτουργία του σε μια σχέση. Όταν όμως η σχέση αρχίζει και περνάει σε ένα επόμενο επίπεδο, και πρέπει πλέον να δοκιμαστεί η αγάπη, δεν μπορείς πατώντας σε αυτή τη διαφορετικότητα να περιμένεις με το δίκανο πάνω από το κεφάλι του συντρόφου σου, για το πότε θα κάνει το επόμενο στραβοπάτημα για να του τινάξεις τα μυαλά στον αέρα. Και ας είναι στραβοπάτημα το οποίο έχει αποδέκτη εσένα. Και ας είναι ένα λάθος του, το οποίο επιβαρρύνει εσένα. Φυσικά και είστε διαφορετικοί. Και ούτε αυτό είναι κακό. Γιατί εάν ήθελες έναν άνθρωπο ίδιο, ολόιδιο με σένα, τότε θα έπρεπε να είχες συνάψει σχέση με τον εαυτό σου!
-Καλά, εγώ πιστεύω στον Θεό…
Ναι αλλά δε συγχωρείς…
-Μα εγώ χαίρομαι στις χαρές και λυπάμαι στις λύπες..
Ναι αλλά το ίδιο θα έκανες και για οποιονδήποτε…
-»Μα εγώ παλεύω για την σχέση…»
Ναι αλλά δεν αυτοθυσιάζεσαι…Εάν δεν πατήσεις τον εγωϊσμό σου, εάν δεν συντριβείς εσωτερικά για χάριν της σχέσης σου με το πρόσωπο, πως μπορείς να πεις ότι αγαπάς; Ποια είναι η υπέρβασή σου; Τι μέλλον έχει η σχέση σου..; Άντεξε, αυτοθυσιάσου, συγχώρεσε… Τότε θα μπορείς να πεις ότι ..ναι, εγώ αγαπώ…
-Μέχρι πότε όμως αυτοθυσία και υπομονή; Και εάν ο άλλος το εκμεταλευτεί αυτό και με πατήσει; Δεν γίνομαι ηλίθιος/α;
Εδώ λοιπόν θέλει προσοχή και αξίζει να ειπωθούν δύο πράγματα. Πρώτον, το γεγονός ότι αναφέρεσαι στον άνθρωπό σου, στον άνθρωπο που επέλεξες, στον άνθρωπο που μαζί με αυτόν πληρώνεις το όλον. Εάν λοιπόν δεν είσαι πρόθυμος να το κάνεις,ξανά και ξανά, φύγε τρέχοντας. Εάν θεωρείς ότι η συγχώρεση του ανθρώπου σου σε κάνει ηλίθιο, εάν φοβάσαι να συντριβείς για χάριν του εραστή, σημαίνει ότι δεν υπάρχει λόγος να είσαι εκεί. Σε ένα δεύτερο επίπεδο υπάρχει ο προβληματισμός του μέχρι πότε. Εμείς Ψ., είμαστε οι καλύτεροι κριτές του εαυτού μας. Εάν εσύ, εξετάζοντας τον εαυτό σου, κρίνεις ότι όντως έχεις δώσει τα πάντα, ότι όντως έχεις δώσει το 100% σου, ότι έχεις αυτοθυσιαστεί και έχεις συγχωρέσει εβδομηντακις φορές το επτά, αλλά η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, τότε φεύγεις πάλι, ναι. Δεν καβγαδίζεις όμως, φεύγεις.
-Ναι όμως, έτσι δεν βγαίνω χαμένος, δεν βγαίνω κατακερματισμένος;.
Όχι. Γιατί έχεις μάθει να πλέον να αγαπάς. Έμαθες να αγαπάς όχι το πρόσωπο, αλλά μέσω του προσώπου. Βγαίνεις λοιπόν εσύ ο κερδισμένος. Και άνθρωπος που έμαθε να αγαπά, δεν χάνεται.
-Γιατί εν Χριστώ;
Ο Χριστός σταυρώθηκε, αυτοθυσιάστηκε για χάριν των ανθρώπων και συγχώρεσε τους σταυρωτές του, δίνοντας έτσι τον ορισμό της τέλειας αγάπης. Έτσι και εσύ Ψ., πάρε παράδειγμα και πράξε το ίδιο με το πρόσωπο. Και είτε πιστεύεις στο Θεό είτε όχι, αυτό το παράδειγμα της αγάπης δεν μπορείς να το παραγνωρίσεις. Κάνε το πράξη. Όσον αφορά τώρα την διά Χριστόν αγάπη, για αυτή δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος να σου μιλήσω…
Μια καύτρα έπεσε στο πάτωμα και ο Ψ., έγειρε στο τραπεζάκι σβήνοντας το τσιγάρο στο τασάκι του. Έμεινε γερμένος προς τα μπροστά με μπλεγμένα τα δάκτυλα των χεριών του και το βλέμμα του συγκεντρώθηκε στο πάτωμα…
Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας, έχει τύχει να έχουμε πει ένα »Πάτερ ημών»…Πόσοι όμως άραγε αναρωτηθήκαμε, πως, ενώ δεν συγχωρούμε το παραμικρό στον άνθρωπο τον οποίο ε π ι λ έ ξ α μ ε να είμαστε μαζί και να πορευθούμε στη ζωή, συνεχίσαμε στο …άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…
Πηγές:
el.wikipedia.org
greek-language.gr
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, με υποχρεωτική αναφορά στη πηγή: e-psyxologos.gr