Βραδιάζει.
Προσπαθώ να μάσω τις σκέψεις μου, να τις βάλω σε μια τάξη, αλλά είναι πιο δύσκολο από όσο φανταζόμουν. Είναι βαρύ το αίσθημα που νιώθω…
Από τη μία, όλο αυτό το μπάχαλο το οποίο γίνεται. Άχρηστοι κυβερνώντες, φαρισαϊκές αντιπολιτεύσεις, ντροπιαστικά νομοσχέδια, παράλογες αναθεωρήσεις, φασιστικές περικοπές, αιματηρές φορολογίες, πουλημένες εξεταστικές επιτροπές, επικίνδυνα διπλωματικά επεισόδια, ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας, καταπάτηση όλων των ιερών και οσίων, κάθε λογής βολεμένος εθνοσωτήρας που δεν έχει ιδρώσει για τίποτα στη ζωή του να έχει άποψη, και όσοι πρέπει να βγουν μπροστά και να μιλήσουν να κρύβονται …
Και από την άλλη, καθημερινές κραιπάλες με χαρτζηλίκια, διακηρύξεις του τύπου ‘’ζήσε τη ζωή σου’’ από ανθρώπους που ακόμα δεν βγήκαν από το αβγό, σεξ, αλκοόλ, τρομολαγνεία, διαστροφή να προβάλλονται θεοποιημένα σε πρώτο πλάνο, σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης…
Και που και που, μέσα σε όλη αυτή τη παραζάλη, να ακούγονται και δυο τρεις φωνές, να λένε πως κάτι πρέπει να γίνει και να χάνονται και αυτές μέσα στην αοριστία…
Τι συμβαίνει ρε γαμώτο;
Πως καταντήσαμε έτσι; Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, έχουμε πλούτο, ιστορία, ιδανικά, αξίες, ήρωες, παιδεία…
Έχουμε Χριστό.
Έχουμε παρακαταθήκη.
Πως καταφέραμε και τα κάναμε όλα μπουρδέλο;
Δεν ξέρω. Ακόμα τις σκέψεις μου δεν κατάφερα να τις βάλω σε τάξη.
Ίσως και εσύ, να νιώθεις το ίδιο με μένα.
Ίσως και όχι.
Το μόνο που μπορώ ξεκάθαρα να πω, είναι η Παναγία να μας φυλάει.
Όχι σαν έκφραση. Όχι μεταφορικά. Όχι ποιητική αδεία.
Όσο πιο ωμά και κυριολεκτικά γίνεται.
Η Παναγία να μας φυλάει.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
28 / 07 / 2016