Μεγαλώσαμε με το τί θα πει ο κόσμος… Και καταφέραμε στον κόσμο, να μην δώσουμε δικαίωμα κανένα.
Και ας κλαίει στα βουβά τα βράδια η γυναίκα μας, επειδή την πληγώσαμε με λόγια σκληρά. Και ας μας φοβούνται τα παιδιά μας, και ας μην έχουμε καμία επαφή πέρα από τα τυπικά μαζί τους. Και είμαστε σαν ξένοι, όλοι με όλους, μέσα στο ίδιο σπίτι.
Μεγαλώσαμε με το τί θα πει ο κόσμος… Και όλοι μας θεωρούν τα καλύτερα παιδιά.
Όταν όμως οι πόρτες κλείνουν, γινόμαστε τύραννοι, βάρβαροι. Όταν οι πόρτες κλείνουν, το πρόσωπό μας σκοτεινιάζει, πέφτουν οι μάσκες, και τα μούτρα μας σέρνονται στο πάτωμα. Όταν οι πόρτες κλείνουν, το στόμα μας ξερνάει φαρμάκι και χολή, για όσους μας αγαπούν και είναι δίπλα μας.
Μεγαλώσαμε με το τί θα πει ο κόσμος…
Και αδιαφορήσαμε εντελώς, για το τι θα πούνε άνθρωποι που αγαπούμε, για το τί θα πει η συνείδησή μας, για το τί θα πει ο Χριστός.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.