Όλοι περιμένουνε κάτι από σένα. Καθένας, και κάτι διαφορετικό.

Και εσύ τρέχεις σαν παλαβός για να προλάβεις, για να τους ικανοποιήσεις όλους, για να ανταπεξέλθεις στα όσα σου ζητούν, για να μην αφήσεις κανέναν παραπονεμένο.

Και φοβάσαι. Φοβάσαι να μην τους απογοητεύσεις…

Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβεις καλά-καλά, καταλήγεις να ζεις για τους άλλους. Και όλο προσπαθείς, και ποτέ δεν είναι αρκετό. Είναι που οι απαιτήσεις των ανθρώπων, δεν τελειώνουνε ποτέ.

Πρέπει να σταματήσει όμως όλο αυτό. Πρέπει εσύ να το σταματήσεις. Είναι δική σου η ζωή. Με τα καλά και τα κακά, με τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών σου.

‘’Και αν τους απογοητεύσω;…’’

Άκουσα κάποια στιγμή κάποιον* να λέει, πως ‘’απογοητεύεται, μόνο αυτός που έχει προσδοκίες από σένα…’’

Και γιατί αλήθεια κάποιος να έχει προσδοκίες από πρόσωπα τρίτα; Γιατί να μην κοιτά τον εαυτό του;

Όταν ο ίδιος ο Θεός, σε έπλασε ελεύθερο και σέβεται την ελευθερία σου αυτή, ποιος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να στην περιορίσει;

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος Μ.Sc.

 

*π. Βαρνάβας Γιάγκου