Υπάρχουν στιγμές που δεν υπάρχουν οι σωστές λέξεις. Υπάρχουν στιγμές που δεν υπάρχουν έξυπνα λόγια.
Υπάρχουν στιγμές που όσο και να ζορίσεις το μυαλό, δεν μπορεί να βρει τίποτα, τίποτα για να ανακουφίσει.
Υπάρχουν στιγμές, όπου όλες οι επιλογές που ανοίγονται μπροστά σου, μοιάζουν στην καλύτερη περίπτωση κούφιες και κενές.
Είναι εκείνες οι στιγμές που βλέπεις να ξεδιπλώνεται μπροστά σου ο ανθρώπινος πόνος. Όχι τα προβλήματα, οι διαμάχες, οι δυσκολίες και τα εμπόδια.
Ο πόνος. Αγνός, καθάριος, προκλητικά ολοκληρωτικός.
Και είναι αυτό το σημείο, που νιώθεις αδύναμος, άχρηστος, ξεγυμνωμένος. Και είναι αυτό το σημείο Άνθρωπε, που όπως και εσύ, και εγώ αναρωτιέμαι, τι κάνουμε εκεί.
Συμβουλεύουμε; Μάλλον υπεροπτικό.
Εκτιμάμε; Μάλλον υποκριτικό.
Όταν ο πόνος, ο ανθρώπινος πόνος, απλώνεται μπροστά Άνθρωπε…
Απλά σιωπούμε.
Είμαστε εκεί, δίπλα, προσευχόμενοι συμπάσχοντας…
Και απλά σιωπούμε…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος Μ.Sc.