Έλεγα ένα ‘’όλα καλά’’ και έθαβα βαθιά μέσα μου όλα όσα ένιωθα.
Τα χρόνια περνούσανε…
Και εγώ να μην μιλάω, να μην λέω τι με ενοχλεί, να μην λέω σε κανέναν τι είναι αυτό που με πειράζει.
‘’Να μην τους στεναχωρήσω’’, έλεγα…
‘’Να μην τους πληγώσω. Δεν είμαστε τώρα για μαλώματα και για παρεξηγήσεις…’’
Και μάζευα μέσα μου και αυτά που μάζευα, ένιωθα να μου καίνε τα σωθικά. Να με τρώνε σαν το σαράκι…
Και κάπως έτσι έπιασα πάτο… Έφτασα στο αμήν.
Κουρασμένος. Σκασμένος. Μπουκωμένος…
Ξεκίνησα να μιλάω.
Ξεκίνησα να μιλάω και να λέω αυτά που νιώθω.
Και ξέρεις τι κατάλαβα;
Πως δεν είναι και δα τόσο τραγικό…
Μη σου πω, καλύτερες γίνονται, όταν είναι ξεκάθαρες, οι σχέσεις.
Ξεκίνησα να μιλάω…
Και πλέον νιώθω, πως πάλι μπορώ και αναπνέω.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.