Έτσι, να κάθεσαι και να παρατηρείς τους άλλους…

Να τους βλέπεις να περπατάν αμέριμνοι. Να πηγαίνουν τις βόλτες τους, να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Να μιλάνε, να γελάνε, να είναι χαρούμενοι, χαλαροί, αμέριμνοι…

Να τους βλέπεις και να σκέφτεσαι ότι αυτοί δεν έχουν προβλήματα. Να σκέφτεσαι ότι αυτοί τα έχουνε όλα λυμένα, όλα υπό έλεγχο…

Να τους βλέπεις και να απορείς, πως γίνεται, όλοι αυτοί να μην αγχώνονται, πως γίνεται να μην στεναχωριούνται, πως γίνεται να μην έχουνε φοβίες, να μην έχουν κολλήματα, να μην όλα αυτά που ταλαιπωρούν εσένα…

Να τους βλέπεις και να τους ζηλεύεις λίγο. Να θέλεις και εσύ όπως και αυτοί, να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή.

Για πες…

Σου έχει συμβεί ποτέ;

 

Είμαι σίγουρος πως ναι.

Σε όλους μας από καιρό εις καιρό συμβαίνει.

Ξέρεις όμως…

Και οι άλλοι όταν σε βλέπουνε, τα ίδια πιστεύουνε για σένα…

Πιστεύουνε πως όλα στη ζωή σου είναι τέλεια, πιστεύουν πως δεν έχεις προβλήματα, πιστεύουν πως και εσύ τα έχεις όλα σου λυμένα…

Γι αυτό μην απογοητεύεσαι. Μην φορτώνεις τον εαυτό σου με τύψεις και ενοχές…

Όλοι, μια από τα ίδια, λίγο πολύ παλεύουμε με έναν σταυρό στη πλάτη τον Γολγοθά να ανεβούμε…

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.