«Μόνο μια εικόνα έχω Λευτέρη από τον μπαμπά μου.
Ψηλός, όμορφος, χαμογελαστός, γεροδεμένος, μας είχε με τον αδερφό μου αγκαλιά, τον έναν στο ένα χέρι και τον άλλον στο άλλο και κατηφορίζαμε από το σπίτι μας στη Φαιάπετρα προς το σχολείο του χωριού…
Και μόλις φτάσαμε εκεί, ήρθε ειδοποίηση, πώς χτύπησαν οι Ιταλοί.
Τον θυμάμαι λοιπόν, να μας αφήνει κάτω, να μας φιλά στο μέτωπο και να φεύγει…
Από τότε δεν τον ξαναείδα.
Μόνο μια σημαία διπλωμένη και ένα ‘’Δίπλωμα Ευγνωμοσύνης’’.
Μάθαμε αργότερα, από έναν που πολεμούσανε μαζί, ότι σε μια προέλαση, έσκασε μια οβίδα δίπλα στο άλογό του.»
Αυτά μου είπε ο παππούς μου… Ο παππούς μου που από μικρός, μεγάλωσε ορφανός…
Ει.
Ακούς;
Είναι ακριβός ο αέρας που αναπνέεις.
Είναι ακριβός ο ήλιος μας.
Είναι ακριβή η γη μας.
Στρατιώτης, Τρέντσιος Κυριάκος.
ΠΑΡΩΝ.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος