Υπάρχουν άνθρωποι που τα πάθη τους τα κάνουνε σημαία. Παραδίδονται ολοκληρωτικά, εκούσια σε αυτά. Άνθρωποι που συνειδητά οργανώνουν τη ζωή τους όλη γύρω από τα πάθη, που καμαρώνουν, που στέκονται υπέρμαχοι, που προσπαθούν και άλλους να παρακινήσουν, να γευτούν.

Υπάρχουν άνθρωποι που αντιστρατεύονται τα πάθη με μανία. Που οργίζονται στα πάθη απέναντι, που δεν διανοούνται τον εαυτό τους να ξεφύγει. Άνθρωποι που στέκονται σκληροί κριτές απέναντι σε όσους σε πάθη είναι υποδουλωμένοι. Άνθρωποι που έχουν σημαία τους την ηθική, τους τύπους, τα πρέπει.

Και έρχεται πάντοτε η ώρα, αργά ή γρήγορα, που οι πρώτοι, οι παραδομένοι στα πάθη τους μπουκώνουν. Αηδιάζουν. Αισθάνονται την ματαιότητα επάνω στην οποία βάσισαν την ζωή τους.

Και έρχεται όμως και για τους δεύτερους η ώρα, που σε κάποιο σφάλμα και αυτοί θα πέσουν, και απογοητεύονται. Και πέφτουν. Και παραδίνονται. Είναι που όλος ο αγώνας τους βασίστηκε επάνω σε έναν ξερό ηθικισμό, ο οποίος πάντοτε έχει εγωισμό στη βάση του καλά κρυμμένο.

Είναι και κάποιοι άλλοι τέλος. Αμαρτωλοί. Ανάξιοι. Με πάθη. Με λάθη πολλά και πτώσεις. Συνεχώς όμως αγωνιζόμενοι. Που πέφτουν και σηκώνονται ξανά και πάλι από την αρχή. Και παρά τα όσα, θα τους δεις να χαμογελάνε. Είναι αυτοί που εν Χριστώ, διαλέγουνε τα πάθη τους να πολεμάνε.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.