Ξέρεις Άνθρωπε…
Καμμιά φορά σκέφτομαι, το πόσο είναι αστείο, αυτό που νομίζουμε πως κάποιοι όλοι είμαστε. Και με τον τρόπο αυτό, τον ίδιο μας καταδικάζουμε τον εαυτό…
Γιατί δεν είναι απλά μια άποψη, που για τον εαυτό μας μόνοι έχουμε. Είναι τα όλα όσα, μαζί με αυτό ακολουθούν…
Ένας, Άνθρωπε, που κάτι ιδιαίτερο δεν πιστεύει ότι είναι, λόγο με άλλους να παρεξηγηθεί δεν έχει. Μικρό εθεώρει εαυτόν, και μικρός συνεχίζει να’ ναι.
Ούτε να θυμώσει με τον διπλανό. Το θέλημα του, εύκολα μπορεί να παραμερίσει. ‘’Ας είναι’’, πιο εύκολα μπορεί και να το πει.
Να απογοητευτεί, δεν θα ‘ρθει. Βήμα το βήμα, με όσες έχει δυνάμεις, έτσι να πορεύεται έχει μάθει.
Σκληρός δεν θα καταλήξει. Ξέρει πως είναι αδύναμος σε πάθη, είναι να είναι κανείς.
Έγνοιες πολλές, σκοτούρες, πιο εύκολα πίσω τις αφήνει. Όχι ότι τα παρατάει, ‘’έχει ο Θεός’’ μπορεί παλεύοντας να πει.
Αγάπη τέλος, ξέρει να βιώνει. Οι ταπεινοί, αυτοί είναι που παντού, με όλους δίπλα να καθίσουνε μπορούν.
Καλά τα σκέφτομαι κάποιες στιγμές, το ξέρω Άνθρωπε….
Είναι για να ξυπνήσω, την άλλη την στιγμή, και στον εγωισμό μου μέσα πάλι να χαθώ…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.