‘’Ξέρεις… Για ένα πράγμα δεν μετάνιωσα στη μέχρι τώρα ζωή μου. Για το γεγονός ότι έδειχνα πάντα κατανόηση στους άλλους.
Προσπαθούσα πάντα να βάζω καλό λογισμό. Προσπαθούσα πάντα να τους δικαιολογώ. Προσπαθούσα πάντα να βρίσκω ελαφρυντικά για τις άσχημες συμπεριφορές τους, για τα λάθη τους, για τις παραλήψεις τους.
Και ας με αδίκησαν και ας με στεναχώρεσαν και καμμιά φορά… Τι να κάνουμε… Ας είναι…
Άνθρωποι δεν είναι και αυτοί;
Ε, θα κάνουν λάθη…Σάμπως τι. Εγώ είμαι καλύτερη;
Τι να πω ρε Λευτέρη. Εγώ έτσι προσπαθώ να ζω. Και ξέρεις κάτι; Δεν μου βγήκε σε κακό…
Έχω την ηρεμία μου, έχω τη γαλήνη μου… Δε θέλω τίποτα άλλο…’’
Την άκουγα όση ώρα μου μιλούσε και σκεφτόμουν:
‘’Τι μου λέει τώρα; Κατανόηση; Ποια κατανόηση; Απέναντι σε ποιον; Και γιατί να δείξω εγώ κατανόηση; Γιατί να μην δείξουν οι άλλοι;’’
Πέρασε η ώρα. Έμεινα μόνος μου.
Σκέφτηκα ξανά και ξανά τα όσα μου είπε…
‘’Άραγε πόση κατανόηση δείχνω εγώ στους δικούς μου ανθρώπους; Άραγε πόση υπομονή κάνω στις πτώσεις τους και στα σφάλματά τους…;’’
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.