Εδώ και αρκετά χρόνια, κοντά μια δεκαετία, είναι που έχουμε μπει στην εποχή του «φαίνεσθαι». Μια εποχή πιο πολύ εικόνων και προφίλ παρά πραγματικών χαρακτήρων. Εικόνων που πολύ εύκολα φτιάχνουμε πίσω από μία οθόνη 5 ιντσών με τον τρόπο που μας αρέσει ή μάλλον με τον τρόπο που θα αρέσει στους περισσότερους. Έτσι το «φαίνεσθαι» έγινε αυτοσκοπός, και πιο πολύ τώρα παρά ποτέ διαφέρει τόσο από το «είναι». Έτσι και όλη η καθημερινότητά μας άρχισε να βασίζεται στον νέο αυτό τρόπο έκφρασης ή μάλλον προβολής. Προβολής μιας τόσο καλά φιλτραρισμένης εικόνας που προκαλεί ακόμα και ζήλια πέρα από τον θαυμασμό. Όλ’ αυτά όμως πίσω από την ασφάλεια της απόστασης και της θέασης από μακριά. Γιατί όταν ζυγώνουμε κοντά ο ένας στον άλλο, όπως παλιότερα, οι εικόνες χάνουν τα φίλτρα τους, και το φαίνεσθαι δίνει τη θέση του στο είναι. Το είναι που μοιάζει τώρα τόσο φτωχό και ατημέλητο, που μπορεί να φέρει μέχρι και την απογοήτευση. Έτσι μείναμε πίσω στο να είμαστε. Όχι όπως φαινόμαστε, αλλά όπως πραγματικά θέλουμε τον εαυτό μας. Σε μια εποχή λοιπόν του φαίνεσθαι ας προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο να είμαστε κι ας μένει η εικόνα μας θολή.
Σκαρλάτος Παναγιώτης, Ψυχολόγος